13 // 04

Pasen in Polen

Elke dag ga ik weer verwachtingsvol de straat op. Het is elke keer weer de vraag wat ze dit keer met zich meesjouwen. Waren het eerder al palmtakken, inmiddels hebben we ook een narcissendag gehad, gisteren liep iedereen met rieten mandjes en om vandaag een beetje mee te doen, had je een waterpistool nodig. Dit Katholieke land neemt Pasen serieus. Zaterdagavond was met recht Silent Saturday. Waar zaterdagavond normaliter het bruisend hart van de week is wat betreft uitgaande jongeren, liepen er deze zaterdag alleen wat verdwaalde buitenlandse zielen over het plein of zaten rustig in een caféetje wat te drinken. Er werd niet gedanst en al vroeg gingen de lichten uit. Zondag was een echte familiedag. Alle gezinnen gingen naar de kerk om hun paasmandje met eieren te laten zegenen. Dat is nog es een gezegend paasontbijt. En vandaag, op tweede Paasdag, is het hier geoorloofd om je naasten nat te spuiten.

Gisteren waren huisgenoot Carmelo en ik uitgenodigd voor een Paasdiner bij onze buren. Het was een leuke ervaringen. Het zijn lieve mensen van 72 en 75, Jozefa en Maria (is het niet enig!), en ze spreken alleen Pools. Het was voor hen geen reden om ons niet uit te nodigen en voor ons geen reden om het af te slaan. Carmelo en ik hielpen elkaar met onze beider woordenschat en probeerden samen Poolse zinnen te maken. Het was een goede oefening en soms sloeg het helemaal nergens op, maar dat mocht de pret niet drukken. Maria stoorde zich er ook niet aan, en stak hele verhalen af in het Pools. Soms begrepen we de strekking, soms maar één woord, maar we maakten er een eigen verhaal omheen en het was een leuke avond. We hadden het (waarschijnlijk) over muziek, dus ik vertelde dat ik gitaar speelde (ja gram na gitarze) en Jozefa schuifelde weg om weer terug te komen met een akoestische gitaar. Welja, waarom ook niet. Ik speelde en zong wat liedjes. Na ‘Majesty' van de band Delirious kreeg ik een daverend applaus. Ze hadden geen idee wat ik had gezongen, maar een dankbaarder publiek kun je niet krijgen. We kregen uiteraard meer voedsel dan we op konden, en zodra we een slokje wijn namen, werd die gelijk weer bijgevuld. Later kwam zoonlief thuis die nog gezellig bij pa en ma woonde, en fleurde het geheel wat op met zeemansliederen. Toen we weer naar huis gingen (dat is een gekke zin als je bedenkt dat we in een flat wonen en de volgende deur moesten hebben) kregen we van Maria nog een allerlei soorten cake en taart mee. We zouden nog verhongeren.

Vandaag waren we uitgenodigd bij Ewa, vriendin van Carmelo. Huisgenoot Elías is op vakantie naar Rome en Parijs, dus hij kon ons niet vergezellen bij al onze voedselfeestjes. We probeerden contact te krijgen met hem toen we deze week hoorden van de aardbeving in Italië. Gelukkig hoorden we gisteren dat hij inmiddels in Parijs is en hem voor de rest niets was overkomen. Ewa's moeder had zich behoorlijk uitgesloofd in de keuken en ook vandaag kwamen we niets te kort. Ze had zes jaar in Duitsland gewerkt, dus ik kon een beetje Duits met haar praten. Interessant als je bedenkt dat je als Nederlander met een Spanjaard en twee Polen aan tafel zit en je Duits zit te praten. Na deze middagmaaltijd gingen we naar het bos. Daar stond een ‘kopiec', een duidelijk zelfgemaakte steile heuvel die eigenlijk dient als gedenkmonument. Vanaf de kopiec hadden we een goed uitzicht over de stad. Op de terugweg ploften we in het gras neer en genoten van de zon. Na de wandeling was het tijd voor zelfgemaakte taart, welja, dat gaat er ook nog wel in. Het zou me niets verbazen als ik van dit weekend alleen al een paar kilo ben aangekomen.

Voor de mensen die zich afvragen of ik tussendoor ook nog wel eens wat colleges volg: maak je geen zorgen. Sinds een paar weken volg ik wat interessante en minder interessante vakken. Je kunt aan de opkomst zien hoe diep het vak gaat. Zo volg ik bijvoorbeeld ‘Education, Democracy and Leadership' en daar wordt behoorlijk wat participatie vereist. Het is ook niet moeilijk om aan het woord te komen: we zijn met z'n 8en. Een ander vak heeft de diepgang van een kopje koffie en wordt bezocht door zo'n 40 enthousiaste studenten. De docent vertelt graag anekdotes van zijn eigen successen en blunders en stoort zich niet aan feit dat het niet vakgerelateerd is. Voor de rest vult hij zijn uren door de studenten presentaties te laten doen over elk aannemelijk onderwerp. Jaja, lesgeven voor gevorderden. Het jammere van mijn klassen is wel dat er alleen buitenlandse studenten in zitten en geen Poolse. Ik dacht zo toch nog wat meer te kunnen integreren in de Poolse samenleving en uiteraard aan wat Poolse contacten te komen (insiders: misschien kom ik zo die compressor nog tegen). Maar met mijn strategie om Pools te leren, kom ik misschien ook wel aan nieuwe contacten. Ik ga namelijk dagelijks op een bankje in het park zitten, lekker in de zon, met m'n Poolse studieboeken. Als er dan iemand naast me komt zitten, dan vraag ik hem of haar de verklaring van allerlei woorden, zinnen en grammaticale grappen. Het komt wel eens voor dat mijn slachtoffer geen engels spreekt. Dat maakt het alleen maar leuker. Van de week deelde ik het bankje met een Pool die ongeveer drie minuten moest nadenken om op de woorden ‘I am' te komen. De rest deden we maar in (wannabe)Pools, dankzij mijn boeken, en met gebaren. Het was wel grappig, tot ik er na een halfuur wel genoeg van had. Ik begreep inmiddels dat ie al minstens drie keer had gevraagd of ik single was. Gut, ik moest er maar weer es vandoor, doei meneer de Pool, riep ik hem nog toe.

Mijn lambrisering begint al wat op te fleuren. Verschillende kaarten maken het geheel een stuk gezelliger. Bedankt kaart-stuur-mensen, ook voor de mailtjes en andere berichten! Oh en nu ik toch aan het bedanken ben.. Ik weet niet precies wie de audiofragmenten van de Alphakerkdiensten op internet zet, maar vertel ‘m dat ie een dankbare luisteraar in Polen heeft ;) Zo, genoeg over mij. Hoe gaat het eigenlijk met jullie?