23 // 05

De laatste tijd krijg ik nog wel eens te horen: leuk al die verhalen, maar studeer je ook nog wel es? Of opmerkingen over zaken die normale mensen doorgaans doen. Ik kan de bovengemiddeld geïnteresseerde lezer geruststellen. Om eens blijk te geven van het feit dat mijn leven hier niet alleen bestaat uit feestjes en tripjes, beschrijf ik een gemiddelde dag uit mijn Poolse leven.

Arg, 8 uur. Ik rol m'n uit bed, spring onder de douche en stop wat boeken in m'n tas. De voorgaande zin suggereert dat het allemaal in één moeite gaat, maar dit proces vereist doorgaans al heel wat energie. In de keuken kom ik Elias tegen. 'Zo, ook vroeg op?', vraag ik hem. Hij kijkt wat slaperig voor zich uit en verklaart nog niet te hebben geslapen. Over het algemeen slaapt hij namelijk overdag, wordt hij laat in de avond wakker en als een nachtdier vinden al zijn activiteiten in de nacht en vroege ochtend plaats. Hij lacht me nog even uit, omdat ik toast eet. 'Dat is toch geen voedsel. Pasta, dat is tenminste gezond.' Natuurlijk jongen. Ik verplaats mijn bord naar de wasbak met de gedachte dat afwassen echt iets voor 's avonds is. Met enige haast roetsj ik de trap af in de flat, hobbel naar de bushalte, koop een billet studentcki, wacht een paar minuten en pak de bus. Na 20 minuten stap ik uit bij de enorme Kaufland vestiging en wandel in de ochtendzon de nieuwe kampus binnen.

Daar staat Erik al te wachten voor het lokaal. De Zweed staarde wat wazig voor zich uit, maar mijn gezelschap doet zijn gezicht weer wat oplichten. Daar komt ook Oliver aan. 'Ca va?' vraag ik hem. 'Ca va! Et toi?' De ontmoeting wordt met twee zoenen op de wang bezegeld. Net als bij iedereen die je vaker dan één keer gezien hebt. 'Ah Stefan, wie geht's?'. En ook van hem krijg ik twee zoenen toebedeeld. We klagen wat over het studentenleven en 10 minuten na aanvangstijd komt ook de docent aanzetten. Het valt nog mee vandaag. Na een stevige 1,5 uur van grote discussies over feminisme en globalisme, zetten we er een punt achter. Nog even een mededeling van de docent. Hij gaat een week naar Roemenië voor een conferentie. Heb je zinnige input over cultureel beleid en ook een slordige 200 euro, dan mag je mee. Maar wees snel, want er passen maar vijf mensen in z'n auto. We zullen er over denken. Met een vlekkeloze 'do widzenia' (tot ziens) lopen we het lokaal uit, richting het lokaal voor het vak Strategic Management. Erik kijkt wat bedenkelijk. Ik zie het al, die heeft andere plannen dan 2 uur en een kwartier aan tergend langzaam engels en de uitleg van modellen die we al lang eerder in onze studie behandeld hebben. Met zo'n 25 medestudenten ga ik toch het lokaal binnen en zit klaar om aantekeningen te maken. De docent is ergens in de twintig en ziet er ook nog es jonger uit dan ie is, wat maakt dat de klas hem meer als medestudent benaderd dan als volledig gerespecteerd professor. De tweede helft van het werkcollege gaan we in groepen bij elkaar zitten. We hebben de klas opgedeeld in denkbeeldige bedrijfjes. Mijn groep, bestaande uit twee Bulgaren, een Fransman, een Zweed en een Turkse, heeft besloten een internationaal georiënteerd restaurant op te zetten. Alle in het college behandelde modellen, moeten we vervolgens op ons bedrijf toepassen. Geen probleem in deze actieve groep. Een halfuur voor het einde zijn we klaar en bespreken we alles wat niets te maken heeft met het vak. Ondertussen krijg ik een smsje van Juri. Het is lekker weer, laten we even wat gaan relaxen langs de rivier! Welja, na het college pak ik bus terug met een Duitse klasgenote en stap uit bij de rivier. Juri is blij met wat gezelschap en deelt zijn dromen over de toekomst met me, terwijl ik in het gras ga liggen en langzaam verbrand. Na een halfuurtje staan we weer op en ga ik in m'n favoriete koffiehuis een bakje koffie doen en m'n Poolse huiswerk maken voor de Poolse les 's avonds. Jakób, een Poolse medewerker van het koffiehuis ziet me al aankomen. 'Okay, vandaag krijg je extra veel karamel in je macchiato, ik ben in een goede bui. Hoe staat het met je Poolse les, kan ik nog helpen?' Hij ziet me regelmatig in gevecht met de Poolse werkwoorden, vervoegingen een andere taalgrapjes. Dan geeft ie z'n collegaatje een knipoog en beantwoordt mijn vragen en bedenkingen over zinconstructies. Zelf is hij student filosofie en sociologie en woont al z'n hele leven in Kraków. Zo, een bakje koffie doet de mens goed. Ik pak m'n spullen bij elkaar en groet Jakób met een ‘na razie, Kóba!'. Nog even langs de supermarkt voor ik de flat weer in stamp. In de keuken zit Carmelo zich druk te maken over zijn course Engelse literatuur. Ik pak de sleutel van de brievenbus en loop nog even heen weer naar beneden om onze post te halen. Triomfantelijk loop ik de keuken binnen: 'En wie heeft er weer een kaart?' 'Jaja, jij natuurlijk Talia, ik weet het ik weet het.' Zo mag ik het horen. Die is weer leuk voor de collectie.

Haa telefoon! Juliane en Josefine, twee Duitse meiden, vragen of ik zin heb om een filmpje te pakken. De film is alleen wel helemaal in het Duits, met Poolse ondertiteling. Ik vind het best. Ik ga achter m'n laptop zitten, check m'n mail en beantwoord de dwingende mailtjes van mijn thuis-universiteit over mijn planning. Gelukkig, mijn onderzoeksvoorstel is goedgekeurd door mijn begeleider in Nederland. Ik ga onderzoeken in hoeverre het Europese Unie-gebeuren hier in Polen leeft. Op welke manier beïnvloeden zij elkaar en staan de Polen er positief of negatief tegenover. Het is nog een heel werk. Ik kijk op m'n horloge: ‘Oehw, tijd om eten te koken voor ik naar de Poolse les ga.' Aardappelschijfjes en groente, het is weer Hollands genoeg. Ik lepel nog een toetje naar binnen en ga op weg naar de talenschool. De enige les die wel stipt op tijd begint. Met zo'n 10 medestudenten beginnen we de intensieve 1,5 uur aan nieuwe theorie, oefeningen maken en uitspraak verbeteren. Beata, de strenge maar lachgrage docente, is heel begripvol en maakt regelmatig grapjes over de complexheid van de Poolse taal, wat het voor ons weer wat dragelijker maakt om drie keer per week de les te attenderen. Na de les ontmoet ik J&J bij de bios. Na de film geven ze mij een samenvatting, om te kijken of mijn idee van de inhoud overeenkomt met de werkelijkheid. We giebelen nog wat na en dan besluiten we weer ieder zijn weegs te gaan. In de flat aangekomen, wandel ik een hele Spaanse gemeenschap binnen. In de keuken bespreken Veronica, Jessica, Alba, Jorge, Jose, Elias en Dani in supersnel Spaans de laatste ontwikkelingen in hun persoonlijke leven. En uiteraard, door iedereen word ik weer getrakteerd op twee zoenen. Ik bedenk me dat de verspreiding van een virus eigenlijk slechts een kwestie van seconden is, laat de gedachte achter me en voeg me aan de keukentafel. Vandaag is er een flatparty bij de Poolse Krzystof, kom mee, dat wordt gezellig. De Spanjaarden proberen Engels te praten en ik probeer uit dank de drie Spaanse woorden die ik ken te implementeren in mijn Engelse zinnen. Onderweg worden er nog wat blikjes bier ingeslagen en gaan we op het geluid af. Zo'n 30 man probeert zich in een te kleine kamer hoorbaar te maken. Het mag de pret niet drukken. Het is een feest van herkenning, hier een klasgenoot, daar een excursiegenoot, nog een vriend van een vriend (het maakt allemaal niet uit). Na 1,5 uur kijk ik de Spaanse Alba nog eens in de ogen: 'Vamos?', zullen we gaan, vraag ik haar. Ze is het met me eens en heeft dezelfde zorgen voor de dag van morgen als ik, vooral over het opstaan dan. We nemen halverwege afscheid en zoeken ieder ons bed op.

Waarschijnlijk denk je bij het lezen van dit verhaal nog steeds niet dat ik een erg normaal leven heb. Dat klopt.

Gisteren waren pa & ma in de stad om mijn verjaardag te vieren. We hebben een redelijke tour gemaakt door de stad en voor de rest vooral rustig aan gedaan. Was heel leuk. Marinka had een ontbijtje voor me meegegeven. Carmelo speurde er al bijzonder geïnteresseerd in rond. Ik heb maar een glacékoek, Wilhelmina pepermuntje, plakje grillworst, stroopwafel en ontbijtkoek gegeven. Elias verbaasde zich over het Hollandse ontbijt en vroeg zich af hoe het kon dat de levensverwachting van Nederlanders hoger ligt dan die van de Spanjaarden. Ik heb heel wat leuke kaarten gekregen, waardoor mijn kamer nu officieel gezellig is. Van mijn huisgenoten kreeg ik een teddybeer. Gewoon om mijn naïviteit de benadrukken zeiden ze ondeugend lachend. Vanmiddag begint het soepfestival in het de Joodse wijk Kazimierz. Alle restaurantjes en barretjes maken een grote pan met soep in de strijd om de titel 'lekkerste soep van Kraków'. Aan het publiek de eer om soepjes te testen en te beoordelen. Vooral de studenten zijn daar niet te beroerd voor, zeker na het horen van het woord ‘gratis'.

Tot zover mijn leven. We spreken elkaar!