Talia's Travel - part 3

Poznan, 04-07, 17:48 uur, Dizzy Daisy Dormitory

Donnerwetter! Het onweer drijft zichzelf in een boze bui over Poznan. De ramen in de gang klepperen. Alles is hier oud. Voorheen een dormitory voor de studenten van de universiteit die intern woonden. Het heeft wel iets eigenlijk. Tot nu toe bezet ik als enige een bed in een kamer van vier. Ik was aan 't douchen toen het onweer begon en kwam er dus later achter dat de regen door het open raam met liters tegelijk naar binnen was gemarcheerd en daarmee het bed onder het raam doordrenkt had. Ik hoop maar voor een eventuele vierde kamergenoot dat ie een ander bed kan krijgen. Er tikt iets. Ik kom net tot de ontdekking dat dit het eerste dormitory is waar je een eigen koelkast op je kamer hebt. Niet gek. Vandaag was überwarm enik kon me daardoor maar lichtelijk tot sightseeing enthousiasmeren. Na een treinreis voor dire uur kwam ik om 12 uur aan op Poznan Glowny. Weer via de tourist information op 't station aan een bed gekomen. Ik hou van die mensen. 'k Heb maar besloten twee nachten te blijven, volgens mij is Poznan best leuk. Ik heb vast hetcentrum verkend en heb me toen in de hitte naar het park gesleept. Tenminste niet zo'n kortgemaaid-gazon-park, maar meer een bos met open plekken waar mensen her en der in het hoge gras liggen. Lekker liggen lezen tot de donkere wolken me verrasten. Hmm, wel een koelkast maar geen wc-papier of prullenbak hier.

Poznan, 05-07, 20:04 uur, Park Cytadela

Overal vliegjes. Wolken bedekken de lucht na een warme dag. Gisteravond ontmoette ik mijn drie kamergenoten: Andres en Jaimie uit Equador en de Schotse Jonathan. Ze zijn met een groep van 12 internationale studenten op een tripje. Via een programma lopen ze nu allemaal stage in Lodz en vonden ze het tijd voor een paar dagen weg. Ik ga met ze mee naar het centrum van Poznan voor onze zaterdagavondactiviteit. Ik spreek meiden uit Kroatië, Bosnië en gasten uit Oostenrijk en Zweden. Ze zijn moe van de slapeloze nachten en het reizen dus we maken het niet te laat. 'k Had even gegoogled naar een blije kerk in Poznan en ging vanmorgen op zoek. Uiteindelijk gevonden en een wijffie van eind twintig vond zich bereid om de dienst vor mij te vertalen. Een kleine, blije gemeente, maar.. geen tieners en nauwelijks jongeren. Na twee uur dienst en wat gesprekjes weer op ontdekkingstocht in de stad. Ook nog een medestudent uit Krakow tegen het lijf gelopen. Het moet niet gekker worden. Inmiddels heb ik kennisgemaakt met mijn nieuwe kamergenoot Jacek. Hij is hier voor één nachtje en heeft morgen een examen. Hij kwam dan ook in al z'n waardigheid de kammer binnenlopen met een driedelig kostuum in de hand. Poolse studenten moeten er namelijk piekfijn uitzien als ze een examen hebben. Ik vroeg waarom. Hij zei, dat moet nou eenmaal. Heb ook een Poolse meid op m'n kamer. Ik kon haar naam nauwelijks verstaan en voor de rest zei ze niets. Beetje verlegen denk ik.
Morgen de trein van 09:40 uur naar Wroclaw: mijn laatste tussenstop alweer. Oh de lucht is nu serieus donker, op weg naar onderdak!

Wroclaw, 07-07, 15:49 uur, Park

Werd ik gisternacht wakker, zat mijn kamergenoot mijn dekbed goed te leggen. Hij was kennelijk net naar de wc geweest en ik had kennelijk een rommeltje gemaakt van m'n beddengoed.Ik werd wakker, keek naar m'n dekbed, keek hem aan, vertrouwde erop dat alles goed was, en viel gelijk weer in slaap. Toen ik die ochtend wakker werd, herinnerde ik het me opeens weer. Interessant voorval. Ik pakte de bus naar 't station en realiseerde me dat ik een uur te vroeg was. Nouja, beter dan te laat toch. Na drie uur treinen, nam ik de bus naar Wroclaw-city, vond de tourist info die mij een A4tje gaf met een lijst van alle hostels in de stad. Ik vond een hostel in de buurt, die mij door verwees naar een volgende. En hups ik had weer een slaapplaats. Oeh en deze heeft fijne douchjesjes, alleen zijn de bedden zo squeaky dat iedereen 's nachts wakker wordt als een kamergenoot zich omdraait in z'n slaap. Wat denk je, ik kan wel hostelrecensies gaan schrijven? Wroclaw is een fijne stad, een aanradertje. Gisteren een pondje aardbeien gekocht en lekker zitten snoepen in het park. Mijn bankgenoten wilden geen aardbeien, dus ging ik maar door de stad lopen en heb ik ze uitgedeeld aan straatmuzikanten en zwervers, die zijn tenminste niet zo wantrouwig. Vandaag m'n laatste officiële reisdag! Morgen kom ik na een treinreis van vijf uur, rond 15:00 uur aan in Kraków. Waarschijnlijk stelt Elias voor om dan de hele nacht wakker te blijven omdat het de allerlaatste dag is van ons gezamenlijk leven. Carmelo zie ik helaas niet meer voor ik vertrek. Donderdagochtend om 05:30 uur vertrekken bij m'n flat vandaan, busje naar Katowice Airport, rond 12:30 uur landt mijn vliegtuig in Eindhoven denk ik. Wel bedroevend: ik ga het Poolse studentenleven missen. Aan de andere kant: leuk om weer terug te zijn en iedereen weer te zien. Eigenlijk ben ik het reizen nog niet zat. Ik kan me ook best redden in m'n eentje, als ik zo es terugkijk. Elias stuurt me elke twee dagen een smsje om te zeggen dat ik moet uitkijken voor serial killers. Hij zit me er voor aan dat ik met iedereen mee ga die me een lolly aanbiedt. Tot nu toe heb ik het in ieder geval overleeft.

Wroclaw - Kraków, 08-07, 10:01 uur, trein

9:35 uur zou de tein vertrekken. We rijden net weg uit het station. Het begint dus al met 25 minuten vertraging en we hebben nog vijf uur te gaan, yeah. Zat ik gisteren kersen te eten ergens op een bankje, komt er een kerel van achterin de 50 langslopen, met twee kinderen aan z'n zijde. Hij wenst me 'smacznego', eet smakelijk. Ik bied ze m'n kersen aan met ze bedanken vriendelijk. De man komt naast me zitten en we praten wat in het Duits, zo goed als we kunnen. Hij heeft een hele familiegeschiedenis voor me klaar staan, vanaf zo'n 1000 jaar geleden. Ik begrijp de helft niet, maar dat mag de pret niet drukken. Ik vraag de kinderen naar hun leeftijd in het Pools, ze zijn 6 en 8 jaar. Ik vermoed dat ze met opa uit wandelen zijn, maar voor ik wat kan zeggen vertelt hij dat hij hun vader is. Ze zijn opweg naar de juwelier om gaatjes te laten prikken bij de meiden, ze willen oorbellen. Van wie zullen ze dat toch hebben: pa heeft zelf in elk oor vier zilveren ringen hangen. Tis wel een figuur om te zien hoorl Vrij massief met dit snor, z'n dunna haar in een paardenstaart en een houten wandelstok. Hij vertelt met ik toch 100% zijn type ben. Ik bedenk me dat we ook maar 100 jaar schelen in leeftijd. Hij heeft het door het gesprek al zo vaak herhaald, dat ik inmiddels al voor 800% zijn type ben. 't Is dat z'n dochtertjes geen Duits spreken, maar wel een lekker voorbeeld is die kerel. Als ik 's avonds niets te doen heb, moet ik hem uit wandelen nemen. Natuurlijk. Ik ben opeens nog nooit zo druk geweest verzeker ik hem. 's Avonds op het marktplein raak ik in gesprek met een 22jarige Fransman, Jeremie. Hij treint door Europa, samen met z'n 16jarige broertje, die op dat moment zat te lezen in z'n hostelkamer. We praatten een uurtje, ik wijs hem de weg naar een internetcafé en we komen tot de ontdekking dat we allebei de trein van 9:35 uur naar Kraków nemen morgen (=vandaag). Ik moet hem zijn misgelopen, wan ik heb ze niet gezien op het station of in de trein. De trein rijdt tergend langzaam door het vochtige landschap. Mijn kamergenote in het hostel vond het spijtig dat ik vandaag al vertrok, want ze had me graag meegenomen naar het Prayer Festival in Wroclaw. Elke dag staat er een gebed centraal uit een ander land, compleet met rituelen en al. Op 't station in Wroclaw, terwijl m'n trein klaarstond voor vertrek, hoorde ik een groep jongeren christelijke hippe songs zingen met hun gitaartje. Ze zitten ook overal, die blije christenen. Tegenover me in de coupé zit een oudere man. Hij begint tegen me aan te praten, dus ik vertel hem in het Pools dat ik geen Pools spreek. Dat interesseert hem niet, hij praat gewoon lekker verder.

10-07

Inmiddels ben ik weer thuis! De treinreis naar Kraków duurde uiteindelijk 8,5 uur omdat ze er halverwege achterkwamen dat de grond onder de rails was weggespoeld. We gingen maar weer een stuk terug en via een ander spoor toch in Kraków aangekomen. Samen met Elias en een andere Spaanse vriend Niko, ergens wezen eten en door de nacht heen gepraat. Ergens nog 1,5 uur geslapen aan de keukentafel. Elias begeleidde me naar het busstation in de ochtend. In debuurt van het station gingen de wieltjes van mijn koffer kapot. Dat ding was loodzwaar. Arme Elias sleepte het gevaarte het laatste eind naar de bus. Ik was blij dat ze op het vliegveld van de handige karretjes hebben. De vlucht ging gelukkig voorspoedig, ik had zo m'n bagage weer bij elkaar geraapt en moeders stond me op te wachten in de aankomsthal. Aan het eind van de middag was ik weer thuis. Het einde van mijn Polen-avontuur!

Talia's Travel - part 2

Ilawa, dinsdag 30-06 / 01-07, 00:00 uur, hostel

Behoorlijk intensieve dag. Ik zit met m'n kamergenoten Ewelina en Paulina (we noemen haar steevast bij haar achternaam 'Polak') na te puffen van de dag. Superwarm vandaag. Net als gisteren hadden we vandaag twee samenkomsten. Geweldig feest met z'n allen. Sprekers uit de USA doen hun verhaal. Voor de rest wat voorbereidingen getroffen voor de evangelisatie-actie Levend Water (Woda Zywa) van morgen. Ze gaan de stad in en banderen mensen met de vraag waarom ze nog rioolwater drinken en vertellen dat zij iets veel beters hebben: levend water. Redelijk wat mensen gesproken. Waaronder een jeugdwerker uit Wiyomy die in Krakow werkt, een Indiase pastor die in Duitsland actief is, de Poolse Aszia die mij zo'n beetje geadopteerd had. Ze maakte sandwiches voor me, gaf me thee en deed me haar zelfgemaakte oorbellen cadeau zodat ik haar maar niet zou vergeten. Vanavond was er een concert, in de hoop de plaatselijke bevolking te kunnen bereiken met het evangelie. Aan het eind raakte ik in gesprek met twee Poolse gasten. Ik heb ze maar uitenodigd voor het concert van morgen en voor de rest praatten we wat over Holland en Polen. Morgen vertrek ik rond de middag naar Gdansk. Ik hoop nog een hostel te vinden. 'k Weet niet of dat zo makkelijk is met het opkomende festival. We zullen zien. Nu is het maf-tijd, morgen weer op tijd wakker zijn voor de eerste meeting en ons supermarkt-ontbijt. Dobranoc!

Gdynia, donderdag 02-06, 10:45 uur, cafeetje

Ontbijt in een twijfelachtig cafeetje vlakbij het treinstation van Gdynia. En ik kan je zeggen: een bizar verhaal. Gisteren vertrok ik in de middag met de trein vanuit Ilawa naar Gdansk. Het was een goeie tijd in Ilawa. De conferentie heeft me weer wat meer weten te enthousiasmeren. Vol respect kijk ik naar de enthousiaste jeugd die naar de conferentie is gekomen en vastberaden is om Polen voor God te winnen. De vrijheid die ze bezitten en waarmee ze mensen aanspreken is wonderlijk. In de avond was er een concert en ze nodigden zoveel mogelijk lokale mensen uit om ook te komen. Zo kwam er een jongen die bijna doof was. Hij stond te kijken bij het podium en opeens kon hij weer horen. Amazing. De conferentie gaat nog door tot vrijdag volgens mij. Gisteren liet ik mijn nieuwe vrienden achter en pakte de trein. Na een halfuur vertraging verscheen ie langs het perron. Geen zitplaatsen. Ik propte mijzelf en mn backpack in de trein. 2,5 uur staan, dat gaat me lukken. Ik raakte in gesprek met een Pool die nauwelijks Engels sprak. Halverwege, op 't station van Tszew(?) bleven we voor onbepaalde tijd steken, er was iets mis met de trein en het ging nog uren duren. Wij op zoek naar een bus richting Gdansk, maar net als zo'n 100 andere reizigers pasten we daar niet meer bij. Mijn reisgenoot Simon stelde voor om te gaan liften. Ik was niet gelijk enthousiast bij het idee, maar ik wilde eigenlijk wel snel in Gdansk zijn want ik moest ook nog een hostel zien te vinden. (Niet aan m'n moeder vertellen hoor). Ik liet hem beloven dat we veilig in Gdansk aan zouden komen. In 10 minuten met de duimen omhoog, vonden we een vriendelijke en praatgrage automobilist die ons tot de suburbs bracht. Arme Simon moest de hele weg de klaagliederen van onze chauffeur aanhoren over de financiele crisis. We vonden een bus die naar het centrum ging. Op het station vond ik wat telefoonnummers van hostel en begon te bellen. Alles was vol. Ik belden nog wat vrienden die hun vriendenlijst in Gdansk checkten, maar ook dat liep op niets uit. Geen enkel leeg bed, dankzij het Heineken Open' er Festival in de buurstad Gdynia. Simon had geen bedzorgen want hij ging naar het festival met z'n tentje. Hij hielp me zoeken, belde ook wat vrienden, maar helaas. Hij stelde uiteindelijk voor om de rest van de nacht maar wakker te blijven en rond te lopen in Gdansk. We wenden wat aan het idee, liepen door de stad, dronken wat in een cafeetje en besloten beide maar de trein te pakken naar het festival en te kijken of ik misschien het campingterrein op kon komen zonder ticket. - Ohw, ik moet nodig naar het station!

Gdynia - Torun, 02-06, 11:30 uur, trein

Waar was ik gebleven. Ohja, uiteindelijk na nog een bus kwamen we bij het festival terrein. Simon checte in. Ik zag de bewaking als taan bij de camping dus ik had de moed al opgegeven. Simon niet. Gewoon gaan, zei hij. En daar ging ik. Welja, de bewaking keek streng en liet me er niet door. Simon praatte een minuutje en toen mocht ik alsnog het terrein op. Ik vroeg naar zijn magische woorden. Oh, zei hij, ik geef hem een biertje vanavond. Zo werkt dat hier in Polen. Ha, een wijze les, dacht ik. Ik ontmoette een vriend van hem die geen enkel woord Engels sprak. Ik was dan ook redelijk snel uitgepraat. Simon ging op weg naar een douche en ik ging op weg om nieuwe vrienden te maken. 10 meter bij zijn tent vandaan, kwam ik midden in een groep echte Engelsen terecht. Ze boden me onmiddellijk een stoel en een biertje aan. Toen ze vroegen naar mijn verhaal van vandaag boden ze me ook nog een eigen tent aan, met matras en slaapzak. Dat is toch onmogelijk! Ik word verwend waar je bij staat. We praatten wat, tot een uur of drie, en toen viel iedereen om van de slaap. Zij hadden namelijk 22 uur in de auto gezeten naar Gdynia en ik had inmiddels ook heel wat energie verloren. Vanmorgen iedereen & Simon gedag gezegd. De Engelsen probeerden me met man en macht te overtuigen om toch langer op het festival te blijven. Ik ben ook zo leuk. Toch moest ik ze teleurstellen. Ik wil nog zoveel zien voordat ik op het vliegtuig stap. Nu zit ik in de trein naar Torun. Nu maar hopen en bidden dat ik wel een bed kan vinden in Torun. Jongens jongens, wat een dag was dat.

Torun, 03-06, 19:53 uur, aan de kade

Met de voetjes in het water, badend in de avondzon van Torun. Via de tourist information had ik zo een hostel gevonden in de oude stad. Niet luxe, behoorlijk shitty eigenlijk, maar voor 30 zloty hoor je mij niet klagen. Torun is behoorlijk lieflijk, met z'n oude stadsmuren en gebouwen. Ik vroeg bij de tourist info naar wat fijne spots buiten het bekende oude stadsgedeelte. Dat vonden ze maar ongewoon en benadrukten nog eenmaal hoe mooi deze wijk was. Best hoor. Tijdens mijn avondwandeling kwam ik terecht in een soort openlucht bioscoop in de ruines van de stadsmuur. Best ydillisch. De filmSlumdog Milionair werd gedraaid en binnen no time waren alle stoelen bezet. We hadden dit te danken aan tfilmfestival in de stad. Was best gezellig. Vandaag toch zeker alle straatjes van de oude stad gezien. 'k Heb maar de bus gepakt naar de overkant van de rivier en door het bos gelopen. Even een redelijk relaxte dag is ook niet gek. Vervolgens de bus naar een oud fort achter de buitenwijken van de stad gepakt. Het was er gans verlaten en duidelijk niet bedoeld voor touristen. Ik wandelde in de richting van waar ik het fort vermoedde, in de brandende zon door wat heuvelachtig bos- en grasland. Links en rechts stonden wat scheve hutten waar werkelijk mensen schenen te wonen. Begon me toch wat minder op m'n gemak te voelen met m'n blije avontuurlijkheid. Maar weer terug gegaan en via een ander, eigenlijk net zo onheilspellend, paadje, toch het fort weten te vinden. Het lag daar zo heerlijk vergeten te zijn. Maar niet helemaal vergeten, zo te zien aan de bierblikjes her en der. Morgen naar Poznan. Vandaag vast naar 't station gegaan om een ticket te kopen en de treintijden te checken. Ik neem een ochtendtrein want Torun heb ik nu wel gezien en zo heb ik alle tijd om in Poznan een hostel te vinden. Ben niet van plan lang in Poznan te blijven, het is al weer 3 juli vandaag! Ik wil in ieder geval nog Wroclaw zien voor ik weer terugkeer naar Krakow.

Talia's Travel - part 1

03 // 07

Beste mensen! Op dit moment verblijf ik in het lieflijke stadje Torun. Ik heb onderweg wat logs bijgehouden over mijn belevenissen. Het zijn losse flarden van verhalen die ik hier op een wiebelig toetsenbord heb uitgetypt. Vergeef mij de typfouten en bedenkelijke zinconstructies. Dit is deel 1 en ik kan je vertellen, het wordt nog veel gekker. Geniet er van.

Krakow - Warszawa, vrijdag 26 -06

Driehondertwintig kilometer met een Poolse trein, hoeveel uur is dat eigenlijk? Ik vroeg het me af, terwijl ik mijn coupe rondkeek. Volle bak, drie mensen links en drie mensen rechts. Mijn blinde buurvrouw zit de hele reis al onbeweeglijk naast me. Rechts van mij een Poolse man met een luchtje en een buikje. Hij dommelt wat met z'n hoofd tegen het raam. Tegenover mij zit een man van middelbare leeftijd zijn boek te lezen . Af en toe legt hij zijn boek even weg om iedereen aan te kijken, neemt een slok van zijn bier en leest weer verder. Aan beide zijde van de man zitten jongens van ergens in de 20. De ene luistert geconcentreert naar zijn mp3speler en schrijft af en toe wat op. Het lijkt een soort studiemateriaal. De jongen bij het raam lijkt niet los te kunnen komen van zijn boek en verslint al uren bladzijde na bladzijde. De trein hobbelt gemoedelijk door het platteland. Inmiddels hebben donkere wolken de zon verblindt. De snellere maar duurdere verbinding zou in max. 2,5 uur van Krakow naar Warszawa rijden. Deze trein stopt vastberaden bij elk station en lijkt niet op volle snelehid te rijden. Inmiddels al 5 uur onderweg. Ik kocht in Krakow een kaartje bij de conducteur. Ergens na de stad Radom kwam er een andere conductrice langs. Iedereen moest z'n kaartje weer laten zien. Bij de mijne keek ze erg bedenlijk en zei ze in gebroken engels dat ik een ander kaartje nodig had en begon driftig in haar boekje te pennen. Ik vroeg haar de grote waarom-vraag maar die negeerde ze en legde uit dat ik op de achterkant van mijn ticket meer info kon lezen. Ik was in ieder geval niet van plan nog een keer te betalen, maar dat scheen ook niet de bedoeling te zijn. De info was ook erg verhelderend, alleen in het Pools. De mannen steken nog maar eens een sigaret op. Rookvrije coupes, echt voor watjes. De coupe wordt wat onrustiger dus ik vermoed dat we in de buurt van Warszawa zijn.

Warszwawa, zaterdag 27-06, 15:50 uur, Park: Ogrod Saski

De helde dag nog geen zon gezien: woken en regen. Mijn hostel is okay. Ik deel de kamer met een Turkse die helemaal weg is van bergbeklimmen (eh.. geen bergen hier in hoofdstad hoor), een jong stel uit Engeland en mensen die vooral dingen laten vallen. Ik weet niet wat het is, vannochtend toch echt een paar keer wakker geschrokken door vallende voorwerpen. Na het ontbijt lekker optimistisch de deur uit, maar gelijk onaangenaam verrast door de regen. Ik ging maar schuilen in het Paleis van Cultuur: een zwaar verafschuwd cadeau van onze Stalin. Volgens de Polen is het enige positieve punt hiervan dat je op de bovesnte verdieping een goed uitzicht over de stad hebt: dan zie je het gebouw zelf tenminste niet. Ik vond het maar een museumdag en ging naar het Nationaal Museum. Ik was verrast door de saaiheid. Het was enorm, maar na een ruim uur voelde ik mijn slaapwandelende. Dat doen we dus niet meer. Ik bedoel schilderijen daar hou ik wel van, maar die opgegraven potjes en pannetjes hebben een interessantheidsgehalte van ergens in de min. Op naar de vervallen wijk Nowa Praga, via het oude stadgedeelte. De oude stad (Stare Miasto)is eigenlijk niet zo oud door de immense verwoestingen van de tweede wereld oorlog. Maar ze heben daarna alles zo exact mogelijk nagebouwd. Ik vind de nepheid van dit stadsgedeelte lichtelijk weerzinwekkend. Er lopen alleen touristen rond. De overrivierse wijk Nowa (=nieuw) Praga is eigenlijk helemaal niet zo nieuw. Dat zijn tenminste nog communistische blokken en vervallen flats met kogelgaten. Kijk, daar hou ik van. En geen tourist te bekennen. Misschien ook omdat wordt afgeraden je telefoon te laten zien. Ze noemen het namelijk de Bermuda Triangle.. de driekhoek waarin alle waardevolle spullen op mysterieuze wijze verdwijnen. Ik voelde me dan ook niet zo vrij om m'n te dure fotocamara tevoorschijn te halen. Als ik nou niet in m'n eentje was had ik toch een paar mooie plaatjes schoten. In hofjes en struikgewas zaten groepjes jongeren. Ik vond een internet cafe. Ik wilde namelijk vast even een hostel checken voor mijn volgende stop: Lodz. Toch fijn als een idee hebt van waar je kunt kijken. Dus hups, ik naar binnen. Stonden daar 10 vooroorloogse pc's op zwart. De eigenaar verontschuldigde zich in het Pools en legde uit dat ie vanaf 1 juli weer internet had. Oh, zei ik, dan wacht ik hier wel even.

Warszawa, zaterdag27-06, 21:15 uur, Marriott Hotel

Wow, te duur! Alles lijkt hier van goud. Nee helaas, ik ben hier niet voor een overnachting in een te luxe suite. Ik zit in de loungebar op de 40ste verdieping. Je kunt hier 's avonds genieten van een panorama over de stad. Mits je je geld weggooit door 1 van de te dure drankjes te nuttigen. Hoevaak heb ik al 'te' gebruikt? Net maar een cappuccino besteld. Vier euro, een inmens bedrag voor de gemiddelde Pool of reizende Nederlandse student. Ik val hier dan ook behoorlijk op met m'n spijkerbroek, slonzige schoudertas en verwarde haren. Een groep gasten a la Harvart Law School studenten laatste jaars, zit frisgewassen in de hoek en kijkt flirtend om zich heen. Whoepzie, minpunten voor de bediening! Te veel koffie voor zo'n klein kopje. De bediende laat het schoteltje vollopen terwijl ze de cappuccino van haar dienblad naar mijn tafel verplaatst. Beetje jammer, nu druipt m'n kopje aan de onderkant en kan ik deze niet knoeiloos binnenkrijgen. Servetten staan niet op tafel, niet sjiek genoeg. Nee, dit is lekker sjiek. Ha, wat zit ik nou te miepen over een bakkie prut! Langzaam verandert de stad in een lichtjeszee. Hmm, morgen naar Lodz, ben benieuwd wat dat gaat worden. Ze noemen het behoorlijk industrieel dus 't is de vraag hoe interessant het is. Dat beoordeel ik graag zelf en mocht het niks zijn, blijf ik toch gewoon maar 1 nachtje. Makkelijk is dat he. Lange leve flexibiliteit. Hoe langer ik hier zit, hoe meer fancy kak types ik langs zie komen met hun gepaste gereserveerdheid. Ik merk dat ik het eigenlijk maar overdreven vind, relax een beetje zeg, doe wat zinnigs met je geld ofzo. Ik ben weer lekker aan het rebelleren he. Ik zag wat podia opgebouwd worden ergens in de buurt van de oude stad. Ik ga maar es even checken of daar nog wat te beleven valt.

E77 Warszawa - Ilawa, maandag 29-06,12:38 uur

Te gek voor woroden gewoon. Ik zit in de auto bij een Poolse die ik gister ontmoet heb. We zijn op weg naar een evangelisatie conferentie in het Lake District: Mazury. Nadat ik vrijdag het Marriott Hotel verlaten had, liep ik nog wat rond te slenteren in een van de straten van Warszawa. En wat denk je, van de 1.6 miljoen inwoners van Warszawa, kom ik toch die ene bekende tegen! Ik heb hem een paar maanden eerder ontmoet in Krakow. Hij is een vriend van Emily. Toen Emily mij in Krakow bezocht, regelde ze gelijk een meeting met deze Bartosz een randez-vouz at my place. Ik had hem eerder een berichtje gestuurd dat ik naar Warszawa zou komen, maar daar had ik niets meer van gehoord. Kom ik hem daar toch op straat tegen! Ik hoopte echt hem te ontmoeten, maar had de hoop al bijna opgegeven. De rest van de avond hebben we bijgepraat in een cafeetje. De volgende dag nam hij me mee naar zijn kerk. Ik kon de dienst in het engels volgen, dankzij een vertaler. Deze Bartosz nodigde me uit voor de conferentie in het noorden, die hij samen met andere jongeren uit zijn kerk en andere jeugdgroepen uit Polen, georganiseerd had. Mijn plan om zondag naar Lodz te verkassen had ik maar bijgesteld. Ik kon bij Bartosz slapen en paste nog bij iemand in de auto. Waarschijnlijk blijf ik een ruime dag en ga dan gelijk naar Gdansk, aangezien ik toch al in het noorden ben. Van daaruit kan ik altijd nog naar Lodz gaan, hoewel mensen mij gezegd hebben dat het behoorlijk industrieel is en daaorm niet zo interessant. We zullen wel zien. Mijn plannen hebben namelijk nog al eens de gewoonte om te veranderen. Ik ben benieuwd wat de nabije toekomst mij brengen zal. Ben blij met alle verrassingen van God.

Bye Bye Kraków

20 // 06

Goed nieuws voor degenen die zich inmiddels hardop afvroegen of ik nog bestond: ik ben er nog! Maar inmiddels naderen mijn laatste dagen in Kraków. Donderdag vertrek ik met mijn backpack voor rondtrip door Polen. De laatste twee weken waren gevuld met goodbye-parties van medestudenten die inmiddels weer in hun thuisland gearriveerd zijn. Het is op een bepaalde manier een hele gezellige tijd, maar aan de andere kant toch ook wel een beetje bedrukt doordat alle nieuw verworven vrienden hun eigen weg weer gaan. Elías en Carmelo blijven nog een maandje langer om ook nog wat van de Poolse zomer mee te kunnen genieten, en Juri vertrekt morgen.

De laatste weken ben ik vooral druk geweest met mijn toetsen. Mijn eindcijfers zijn inmiddels binnen en zullen mijn gemiddelde aan voorgaande cijfers, behoorlijk opkrikken. Studenten bellen elkaar op om nog een laatste meeting met elkaar te hebben. Mijn ticket terug naar Nederland is ook al geboekt. 9 juli sta ik weer met beide benen op Nederlandse grond. Daarvóór reis ik nog langs de grotere steden van Polen. Op de planning staan nu: Warszawa, Gdansk, Wroclaw, Poznan, Lódz en Lublin. Hopelijk werkt het weer een beetje mee, want de laatste tijd was het toch wat bedroevend. Maart en april waren veelbelovend, maar daarna leek de moesson te zijn begonnen. Vandaag is er een concert langs de rivier. Lenny Kravitz laat een deuntje van z'n repertoire horen. Maar ook de organisatoren hadden stiekem op een stralende zomerdag gerekend, met deze locatie. Het zal de pret niet drukken, want het is gratis, dus de studenten zullen trouw met hun parapluutje aan de oever meeswingen. Ook het aantal toeristen is de laatste tijd flink toegenomen, dus het evenement zal niet volledig in het water vallen.

Ik zal vooral het koffiehuis gaan missen. Daar heb ik toch de meest interessante mensen ontmoet; een bevlogen historicus uit Kazakstan, een 45-jarige eeuwige student in alles wat met techniek te maken heeft uit Iran, een Poolse opa die mij hielp met mijn Poolse huiswerk maar bleek alles verkeerd ‘verbeterd' te hebben. Ook het op mijzelf wonen in een flat met andere studenten is mij bijzonder goed bevallen. Het leven in een stad is ook om lui van te worden: de supermarkt op vijf minuten lopen, de binnenstad in tien minuten, de bios naast de flat, de markt aan het eind van de wijk. Daarnaast de medestudenten van verschillende achtergronden en culturele verschillen. Het is eigenlijk een kwestie van geïnteresseerd zijn in alles wat onbekend is en je eigen cultuur niet hoger achten dan die van de ander. Een ander voordeel: ‘k heb nu ook een reeks aan Spaanse vakantieadressen, das ook niet gek. Ik denk dat ik nu door heel Spanje kan reizen zonder kosten te maken voor overnachting.

Misschien dat ik tussen de steden door nog wat tijd vind om de belevenissen van mijn ontdekkingsreis te publiceren, maar ik weet nog niet hoe het gaat lopen. En anders: ik zie jullie in juli!

Loop een dagje met me mee

23 // 05

De laatste tijd krijg ik nog wel eens te horen: leuk al die verhalen, maar studeer je ook nog wel es? Of opmerkingen over zaken die normale mensen doorgaans doen. Ik kan de bovengemiddeld geïnteresseerde lezer geruststellen. Om eens blijk te geven van het feit dat mijn leven hier niet alleen bestaat uit feestjes en tripjes, beschrijf ik een gemiddelde dag uit mijn Poolse leven.

Arg, 8 uur. Ik rol m'n uit bed, spring onder de douche en stop wat boeken in m'n tas. De voorgaande zin suggereert dat het allemaal in één moeite gaat, maar dit proces vereist doorgaans al heel wat energie. In de keuken kom ik Elias tegen. 'Zo, ook vroeg op?', vraag ik hem. Hij kijkt wat slaperig voor zich uit en verklaart nog niet te hebben geslapen. Over het algemeen slaapt hij namelijk overdag, wordt hij laat in de avond wakker en als een nachtdier vinden al zijn activiteiten in de nacht en vroege ochtend plaats. Hij lacht me nog even uit, omdat ik toast eet. 'Dat is toch geen voedsel. Pasta, dat is tenminste gezond.' Natuurlijk jongen. Ik verplaats mijn bord naar de wasbak met de gedachte dat afwassen echt iets voor 's avonds is. Met enige haast roetsj ik de trap af in de flat, hobbel naar de bushalte, koop een billet studentcki, wacht een paar minuten en pak de bus. Na 20 minuten stap ik uit bij de enorme Kaufland vestiging en wandel in de ochtendzon de nieuwe kampus binnen.

Daar staat Erik al te wachten voor het lokaal. De Zweed staarde wat wazig voor zich uit, maar mijn gezelschap doet zijn gezicht weer wat oplichten. Daar komt ook Oliver aan. 'Ca va?' vraag ik hem. 'Ca va! Et toi?' De ontmoeting wordt met twee zoenen op de wang bezegeld. Net als bij iedereen die je vaker dan één keer gezien hebt. 'Ah Stefan, wie geht's?'. En ook van hem krijg ik twee zoenen toebedeeld. We klagen wat over het studentenleven en 10 minuten na aanvangstijd komt ook de docent aanzetten. Het valt nog mee vandaag. Na een stevige 1,5 uur van grote discussies over feminisme en globalisme, zetten we er een punt achter. Nog even een mededeling van de docent. Hij gaat een week naar Roemenië voor een conferentie. Heb je zinnige input over cultureel beleid en ook een slordige 200 euro, dan mag je mee. Maar wees snel, want er passen maar vijf mensen in z'n auto. We zullen er over denken. Met een vlekkeloze 'do widzenia' (tot ziens) lopen we het lokaal uit, richting het lokaal voor het vak Strategic Management. Erik kijkt wat bedenkelijk. Ik zie het al, die heeft andere plannen dan 2 uur en een kwartier aan tergend langzaam engels en de uitleg van modellen die we al lang eerder in onze studie behandeld hebben. Met zo'n 25 medestudenten ga ik toch het lokaal binnen en zit klaar om aantekeningen te maken. De docent is ergens in de twintig en ziet er ook nog es jonger uit dan ie is, wat maakt dat de klas hem meer als medestudent benaderd dan als volledig gerespecteerd professor. De tweede helft van het werkcollege gaan we in groepen bij elkaar zitten. We hebben de klas opgedeeld in denkbeeldige bedrijfjes. Mijn groep, bestaande uit twee Bulgaren, een Fransman, een Zweed en een Turkse, heeft besloten een internationaal georiënteerd restaurant op te zetten. Alle in het college behandelde modellen, moeten we vervolgens op ons bedrijf toepassen. Geen probleem in deze actieve groep. Een halfuur voor het einde zijn we klaar en bespreken we alles wat niets te maken heeft met het vak. Ondertussen krijg ik een smsje van Juri. Het is lekker weer, laten we even wat gaan relaxen langs de rivier! Welja, na het college pak ik bus terug met een Duitse klasgenote en stap uit bij de rivier. Juri is blij met wat gezelschap en deelt zijn dromen over de toekomst met me, terwijl ik in het gras ga liggen en langzaam verbrand. Na een halfuurtje staan we weer op en ga ik in m'n favoriete koffiehuis een bakje koffie doen en m'n Poolse huiswerk maken voor de Poolse les 's avonds. Jakób, een Poolse medewerker van het koffiehuis ziet me al aankomen. 'Okay, vandaag krijg je extra veel karamel in je macchiato, ik ben in een goede bui. Hoe staat het met je Poolse les, kan ik nog helpen?' Hij ziet me regelmatig in gevecht met de Poolse werkwoorden, vervoegingen een andere taalgrapjes. Dan geeft ie z'n collegaatje een knipoog en beantwoordt mijn vragen en bedenkingen over zinconstructies. Zelf is hij student filosofie en sociologie en woont al z'n hele leven in Kraków. Zo, een bakje koffie doet de mens goed. Ik pak m'n spullen bij elkaar en groet Jakób met een ‘na razie, Kóba!'. Nog even langs de supermarkt voor ik de flat weer in stamp. In de keuken zit Carmelo zich druk te maken over zijn course Engelse literatuur. Ik pak de sleutel van de brievenbus en loop nog even heen weer naar beneden om onze post te halen. Triomfantelijk loop ik de keuken binnen: 'En wie heeft er weer een kaart?' 'Jaja, jij natuurlijk Talia, ik weet het ik weet het.' Zo mag ik het horen. Die is weer leuk voor de collectie.

Haa telefoon! Juliane en Josefine, twee Duitse meiden, vragen of ik zin heb om een filmpje te pakken. De film is alleen wel helemaal in het Duits, met Poolse ondertiteling. Ik vind het best. Ik ga achter m'n laptop zitten, check m'n mail en beantwoord de dwingende mailtjes van mijn thuis-universiteit over mijn planning. Gelukkig, mijn onderzoeksvoorstel is goedgekeurd door mijn begeleider in Nederland. Ik ga onderzoeken in hoeverre het Europese Unie-gebeuren hier in Polen leeft. Op welke manier beïnvloeden zij elkaar en staan de Polen er positief of negatief tegenover. Het is nog een heel werk. Ik kijk op m'n horloge: ‘Oehw, tijd om eten te koken voor ik naar de Poolse les ga.' Aardappelschijfjes en groente, het is weer Hollands genoeg. Ik lepel nog een toetje naar binnen en ga op weg naar de talenschool. De enige les die wel stipt op tijd begint. Met zo'n 10 medestudenten beginnen we de intensieve 1,5 uur aan nieuwe theorie, oefeningen maken en uitspraak verbeteren. Beata, de strenge maar lachgrage docente, is heel begripvol en maakt regelmatig grapjes over de complexheid van de Poolse taal, wat het voor ons weer wat dragelijker maakt om drie keer per week de les te attenderen. Na de les ontmoet ik J&J bij de bios. Na de film geven ze mij een samenvatting, om te kijken of mijn idee van de inhoud overeenkomt met de werkelijkheid. We giebelen nog wat na en dan besluiten we weer ieder zijn weegs te gaan. In de flat aangekomen, wandel ik een hele Spaanse gemeenschap binnen. In de keuken bespreken Veronica, Jessica, Alba, Jorge, Jose, Elias en Dani in supersnel Spaans de laatste ontwikkelingen in hun persoonlijke leven. En uiteraard, door iedereen word ik weer getrakteerd op twee zoenen. Ik bedenk me dat de verspreiding van een virus eigenlijk slechts een kwestie van seconden is, laat de gedachte achter me en voeg me aan de keukentafel. Vandaag is er een flatparty bij de Poolse Krzystof, kom mee, dat wordt gezellig. De Spanjaarden proberen Engels te praten en ik probeer uit dank de drie Spaanse woorden die ik ken te implementeren in mijn Engelse zinnen. Onderweg worden er nog wat blikjes bier ingeslagen en gaan we op het geluid af. Zo'n 30 man probeert zich in een te kleine kamer hoorbaar te maken. Het mag de pret niet drukken. Het is een feest van herkenning, hier een klasgenoot, daar een excursiegenoot, nog een vriend van een vriend (het maakt allemaal niet uit). Na 1,5 uur kijk ik de Spaanse Alba nog eens in de ogen: 'Vamos?', zullen we gaan, vraag ik haar. Ze is het met me eens en heeft dezelfde zorgen voor de dag van morgen als ik, vooral over het opstaan dan. We nemen halverwege afscheid en zoeken ieder ons bed op.

Waarschijnlijk denk je bij het lezen van dit verhaal nog steeds niet dat ik een erg normaal leven heb. Dat klopt.

Gisteren waren pa & ma in de stad om mijn verjaardag te vieren. We hebben een redelijke tour gemaakt door de stad en voor de rest vooral rustig aan gedaan. Was heel leuk. Marinka had een ontbijtje voor me meegegeven. Carmelo speurde er al bijzonder geïnteresseerd in rond. Ik heb maar een glacékoek, Wilhelmina pepermuntje, plakje grillworst, stroopwafel en ontbijtkoek gegeven. Elias verbaasde zich over het Hollandse ontbijt en vroeg zich af hoe het kon dat de levensverwachting van Nederlanders hoger ligt dan die van de Spanjaarden. Ik heb heel wat leuke kaarten gekregen, waardoor mijn kamer nu officieel gezellig is. Van mijn huisgenoten kreeg ik een teddybeer. Gewoon om mijn naïviteit de benadrukken zeiden ze ondeugend lachend. Vanmiddag begint het soepfestival in het de Joodse wijk Kazimierz. Alle restaurantjes en barretjes maken een grote pan met soep in de strijd om de titel 'lekkerste soep van Kraków'. Aan het publiek de eer om soepjes te testen en te beoordelen. Vooral de studenten zijn daar niet te beroerd voor, zeker na het horen van het woord ‘gratis'.

Tot zover mijn leven. We spreken elkaar!

Blij in Budapest

28//04

Je hebt een paar dagen vrij en het is niet te gek ver weg.. dan kun je gewoon niet anders dan naar Budapest gaan! Woensdagavond, na mijn Poolse les, nam ik de nachttrein naar Hongarije. Ik deelde mijn slaapcompartiment met een HongKonger die in Zweden studeert. Je komt toch de meest interessante combinaties tegen. Slechts twee van de zes bedden werden dus gebruikt. Nouja, bedden, het was horizontaal en ik heb toch zeker een paar uur gespendeerd door het motief van de bekleding van het bed boven mij te bestuderen. Dat leek namelijk op een agressief soort bacterie onder een microscoop. In Bratislava verliet m'n treingenoot ons hokkie en kwam de conducteur langs met het advies de deur op slot te doen, 'that's better' was de toelichting. Dat geeft je toch een fijn gevoel van veiligheid. Op de grens tussen Slowakije en Hongarij, bij het plaatsje Sturovo, bleek er een defect te zijn met de wissel. Dat leverde een gezellige 1,5 uur aan vertraging op, terwijl Slowaakse spoorwegmedewerkers zich verzamelde rond het probleem en elkaar aankeken en hun hoofd krabden. Uiteindelijk kwam ik aan in Budapest en dacht ik even snel een ticket te kopen voor drie dagen openbaar vervoer. Nadat vier medewerkers mijn in vier verschillende richtingen stuurde, kon ik toch een ticket kopen en nam ik de ondergrondse naar mijn hostel. Het hostel had ik zo gevonden en aldaar werd ik bijzonder hartelijk en blij verwelkomt door de eigenaar. Samen met zijn vriendin runde hij dit schattige hostel, waar zo'n 25 personen kunnen verblijven. Hij was over het algemeen erg enthousiast en actief. Zodra ik binnenkwam presenteerde hij zijn plan van aanpak: goed, zet je backpack hier maar even neer, je bed laat ik zo zien, je wilt waarschijnlijk zoveel mogelijk van de stad zien dus hier heb je een kaart en deze dingen moet je bezoeken. Vandaag moest ik Pest zien, morgen kon ik de rivier oversteken en Buda bekijken, de laatste dag de rest van de bezienswaardigheden die ik nog miste van de lijst. Ik vond het helemaal best. Hij tekende een route uit op de kaart en ik huppelde de stad in. In Hongarije weten ze tenminste wat redelijke prijzen zijn, daar is het gewoon nog leuk om ergens een bakkie koffie te drinken. Ik vond dan ook een bijzonder lieflijk chocolade/koffiewinkeltje ergens verscholen in een steegje. Voor m'n gevoel zat ik een wat groot uitgevallen poppenhuis m'n caramelmokkakoffie op te sippen.

Ik bezocht The Jewish Synagogue, bekeek de basiliek en wandelde een tourist office binnen om te checken of ze nog een bepaalde stadsplattegrond hadden. Daar ontmoette ik een vriendelijke Hongaar die daar had gesolliciteerd voor een baan als gids. Hij liep met me mee naar het Operagebouw en was bereid me alle ins en outs van Budapest te laten zien. In het operagebouw kon ik voor zo'n €1,30 als student, op de dag van de voorstelling, een kaartje kopen. Die avond was het de beurt van de balletvoorstelling ‘Het Zwanenmeer'. Zo kom je toch goedkoop aan goede portie cultuur. Ik bedankte Gergely (dat moet je niet willen uitspreken), de Hongaar, voor zijn diensten en we spraken af om na de voorstelling ergens in de buurt wat te gaan drinken met z'n vrienden en vriendinnen. Ik vervolgde mijn weg naar het Terrormuseum: in dat gebouw vonden heel wat weerzinwekkende praktijken plaats, tijdens de Tweede Wereldoorlog en daarna in de tijd van het communisme. Daarna wandelde ik over de Andrassy straat, een lange straat met veel grote, mooie en vooral dure huizen en ambassades die uitkomt op Hero Square. Een plein met wat beelden van belangrijke figuren uit de Hongaarse geschiedenis. De hosteleigenaar Gabriël had me verzekerd dat als ik goed zocht, hem ook kon vinden daar. Aan het eind van de middag en aan het eind van mijn energie, zocht ik een eerbaar restaurantje in een goedkoper gedeelte van de stad en haastte me naar het Operagebouw voor de voorstelling van 19:00 uur. Ik had een geweldige plaats op het balkon, waar ik de ruimte deelde met wat Fransen en twee Zweden. Ik probeerde op m'n beste Frans/Engels een gesprek te voeren en het grappige was dat het best lukte. Nog grappiger was dat zij vele euro's meer hadden neergeteld voor dit balletgrapje. Ik merkte op dat ik niet helemaal was afgestemd op de dresscode van de avond, maar ach, cultuur moet toch ook toegankelijk zijn voor vermoeide mensen in een versleten spijkerbroek. Na de voorstelling ging ik met Gergely naar een cafeetje en bespraken we wat zinnige en onzinnige dingen. Het was weer gek genoeg geweest voor die dag en ik keerde terug naar het hostel. Daar stond Gebriel al weer vol verwachting bij de deur te trappelen. Ik moest hem al mijn bevindingen en vertellen en uiteindelijk was het toch weer laat toen ik mij in m'n bed nestelde.

De volgende dag was het Buda-gedeelte van de stad aan de beurt. Ik sprak af met Laszlo, een Hongaarse student die afgelopen jaar een semester bij mij op school bivakkeerde. We bewandelden het eiland Margritsziget terwijl hij mij een update gaf over zijn avonturen. Hij bleek ook een dosis kennis te bezitten m.b.t. Hongaarse cultuur en historie dus was hij aan mijn vragenvuur onderhevig terwijl we verder liepen naar het koninklijk paleis, de promenade, het visserbastion en Citadella. We bezochten een genootschap dat zich als monniken in een uitgehakte grot bevond. Daar namen we tijdelijk afscheid en ik vervolgde mijn weg naar de top van de heuvel. Het was best een end in de hitte van de middag en m'n voeten begonnen te zeuren, maar je weet het, opgeven is voor watjes. Op de top stond een fort en een soort vrijheidsbeeld dat er neergezet was tentijde van het communisme. De communisten zagen het einde van de WOII dan ook als een bevrijding van de nazi's en hadden goede hoop voor de komende jaren. 's Avonds ontmoette ik Laszlo weer, even als een ander meisje dat een semester in Nederland had gestudeerd, Melinda. Ik vroeg hen waarom ze het communistische beeld eigenlijk nooit hadden weggehaald, nadat de communisten uit hun land vertrokken waren. 'Ach', zei ik toen het antwoord uitbleef, 'het is natuurlijk wel de goedkoopste oplossing. En je zou dat ding maar weer dat end naar beneden moeten slepen, dat moet je toch ook niet aan denken.' Daar konden ze zich best in vinden en we besloten de rest van de avond dergelijke lastige levensvragen maar over te slaan.

Zaterdag ging ik met mijn trouwe gids Laszlo naar het Hongarian Museum of Ethnography. Precies, ik vond het ook wel interessant klinken. Laszlo kon mooi alles vertalen en het was voor de rest ook best gezellig. Nadat ik mijn kennis wat had bijgespijkerd over Hongaarse bruiloftskleding in de 19^e eeuw, nam ik dit keer voor langere tijd afscheid van Laszlo en ging ik naar het City Park. Het City Park staat garant voor vele vierkante meters aan picknickgras, een kasteel, kermis, dierentuin en gedenkmonumenten. 's Avonds vertrok mijn trein al weer terug naar noorden.

Dit keer deelde ik mijn compartiment met een meisje uit het zuiden van Polen, een Amerikaan uit Chicago en nog zo eentje uit Minneapolis (die kenden elkaar voor de rest ook niet). Het grootste gedeelte van de nacht gebruikten we om elkaar beter te leren kennen en onze culturele verschillen te vergelijken. Daarnaast losten we wat wereldproblemen op en deden een interessante bijdrage aan de wereldpolitiek, no problemo! We besloten nog een paar uur te slapen en om half 7 in de ochtend kwamen we aan in Kraków. De Amerikanen konden nog niet inchecken in hun hostel, dus ik nam ze maar onder m'n hoede en voorzag en van een redelijk ontbijt en gratis internet in mijn flat. Leuk zo'n tripje, zo hou je er toch weer een paar vrienden aan over!

Pasen in Polen

13 // 04

Pasen in Polen

Elke dag ga ik weer verwachtingsvol de straat op. Het is elke keer weer de vraag wat ze dit keer met zich meesjouwen. Waren het eerder al palmtakken, inmiddels hebben we ook een narcissendag gehad, gisteren liep iedereen met rieten mandjes en om vandaag een beetje mee te doen, had je een waterpistool nodig. Dit Katholieke land neemt Pasen serieus. Zaterdagavond was met recht Silent Saturday. Waar zaterdagavond normaliter het bruisend hart van de week is wat betreft uitgaande jongeren, liepen er deze zaterdag alleen wat verdwaalde buitenlandse zielen over het plein of zaten rustig in een caféetje wat te drinken. Er werd niet gedanst en al vroeg gingen de lichten uit. Zondag was een echte familiedag. Alle gezinnen gingen naar de kerk om hun paasmandje met eieren te laten zegenen. Dat is nog es een gezegend paasontbijt. En vandaag, op tweede Paasdag, is het hier geoorloofd om je naasten nat te spuiten.

Gisteren waren huisgenoot Carmelo en ik uitgenodigd voor een Paasdiner bij onze buren. Het was een leuke ervaringen. Het zijn lieve mensen van 72 en 75, Jozefa en Maria (is het niet enig!), en ze spreken alleen Pools. Het was voor hen geen reden om ons niet uit te nodigen en voor ons geen reden om het af te slaan. Carmelo en ik hielpen elkaar met onze beider woordenschat en probeerden samen Poolse zinnen te maken. Het was een goede oefening en soms sloeg het helemaal nergens op, maar dat mocht de pret niet drukken. Maria stoorde zich er ook niet aan, en stak hele verhalen af in het Pools. Soms begrepen we de strekking, soms maar één woord, maar we maakten er een eigen verhaal omheen en het was een leuke avond. We hadden het (waarschijnlijk) over muziek, dus ik vertelde dat ik gitaar speelde (ja gram na gitarze) en Jozefa schuifelde weg om weer terug te komen met een akoestische gitaar. Welja, waarom ook niet. Ik speelde en zong wat liedjes. Na ‘Majesty' van de band Delirious kreeg ik een daverend applaus. Ze hadden geen idee wat ik had gezongen, maar een dankbaarder publiek kun je niet krijgen. We kregen uiteraard meer voedsel dan we op konden, en zodra we een slokje wijn namen, werd die gelijk weer bijgevuld. Later kwam zoonlief thuis die nog gezellig bij pa en ma woonde, en fleurde het geheel wat op met zeemansliederen. Toen we weer naar huis gingen (dat is een gekke zin als je bedenkt dat we in een flat wonen en de volgende deur moesten hebben) kregen we van Maria nog een allerlei soorten cake en taart mee. We zouden nog verhongeren.

Vandaag waren we uitgenodigd bij Ewa, vriendin van Carmelo. Huisgenoot Elías is op vakantie naar Rome en Parijs, dus hij kon ons niet vergezellen bij al onze voedselfeestjes. We probeerden contact te krijgen met hem toen we deze week hoorden van de aardbeving in Italië. Gelukkig hoorden we gisteren dat hij inmiddels in Parijs is en hem voor de rest niets was overkomen. Ewa's moeder had zich behoorlijk uitgesloofd in de keuken en ook vandaag kwamen we niets te kort. Ze had zes jaar in Duitsland gewerkt, dus ik kon een beetje Duits met haar praten. Interessant als je bedenkt dat je als Nederlander met een Spanjaard en twee Polen aan tafel zit en je Duits zit te praten. Na deze middagmaaltijd gingen we naar het bos. Daar stond een ‘kopiec', een duidelijk zelfgemaakte steile heuvel die eigenlijk dient als gedenkmonument. Vanaf de kopiec hadden we een goed uitzicht over de stad. Op de terugweg ploften we in het gras neer en genoten van de zon. Na de wandeling was het tijd voor zelfgemaakte taart, welja, dat gaat er ook nog wel in. Het zou me niets verbazen als ik van dit weekend alleen al een paar kilo ben aangekomen.

Voor de mensen die zich afvragen of ik tussendoor ook nog wel eens wat colleges volg: maak je geen zorgen. Sinds een paar weken volg ik wat interessante en minder interessante vakken. Je kunt aan de opkomst zien hoe diep het vak gaat. Zo volg ik bijvoorbeeld ‘Education, Democracy and Leadership' en daar wordt behoorlijk wat participatie vereist. Het is ook niet moeilijk om aan het woord te komen: we zijn met z'n 8en. Een ander vak heeft de diepgang van een kopje koffie en wordt bezocht door zo'n 40 enthousiaste studenten. De docent vertelt graag anekdotes van zijn eigen successen en blunders en stoort zich niet aan feit dat het niet vakgerelateerd is. Voor de rest vult hij zijn uren door de studenten presentaties te laten doen over elk aannemelijk onderwerp. Jaja, lesgeven voor gevorderden. Het jammere van mijn klassen is wel dat er alleen buitenlandse studenten in zitten en geen Poolse. Ik dacht zo toch nog wat meer te kunnen integreren in de Poolse samenleving en uiteraard aan wat Poolse contacten te komen (insiders: misschien kom ik zo die compressor nog tegen). Maar met mijn strategie om Pools te leren, kom ik misschien ook wel aan nieuwe contacten. Ik ga namelijk dagelijks op een bankje in het park zitten, lekker in de zon, met m'n Poolse studieboeken. Als er dan iemand naast me komt zitten, dan vraag ik hem of haar de verklaring van allerlei woorden, zinnen en grammaticale grappen. Het komt wel eens voor dat mijn slachtoffer geen engels spreekt. Dat maakt het alleen maar leuker. Van de week deelde ik het bankje met een Pool die ongeveer drie minuten moest nadenken om op de woorden ‘I am' te komen. De rest deden we maar in (wannabe)Pools, dankzij mijn boeken, en met gebaren. Het was wel grappig, tot ik er na een halfuur wel genoeg van had. Ik begreep inmiddels dat ie al minstens drie keer had gevraagd of ik single was. Gut, ik moest er maar weer es vandoor, doei meneer de Pool, riep ik hem nog toe.

Mijn lambrisering begint al wat op te fleuren. Verschillende kaarten maken het geheel een stuk gezelliger. Bedankt kaart-stuur-mensen, ook voor de mailtjes en andere berichten! Oh en nu ik toch aan het bedanken ben.. Ik weet niet precies wie de audiofragmenten van de Alphakerkdiensten op internet zet, maar vertel ‘m dat ie een dankbare luisteraar in Polen heeft ;) Zo, genoeg over mij. Hoe gaat het eigenlijk met jullie?

Update!

Jawel, even een update vanuit Polen. Het leek me niet zo interessant om elke dag te melden hoe laat ik mijn tanden gepoetst heb en wie z'n beurt het was om het vuilnis in de container te gooien.

Ik heb eindelijk bericht gekregen van de faculteit van Business & Communication dat ik me kan in schrijven voor de courses en dat de lessen a.s. maandag beginnen. Hmm, het kan zijn dat ik een bovengemiddeld aantal engelse woorden gebruik, maar dat krijg je als hier alleen maar Engels praat. (Dus misschien kan iemand een woordenboek geven aan oma ;)). Maar het was zelfs zo, dat ik niet eens de email kreeg over dat je je kon inschrijven. Ik was toevallig met een Duits meisje, Juliane, even m'n email aan het checken op de universiteit. Ze vertelde me dat ze die email had gekregen en dat de lessen de 23^ste beginnen. Toevalligerwijs moeten we naar dezelfde faculteit en las ze die email voor, want anders had ik het niet eens geweten. Die flapdrollen van het International Student Office hebben het ook niet helemaal helder geloof ik. Mijn Poolse lessen zijn inmiddels al wel begonnen. Ik heb nu drie lessen gehad en ik kan je zeggen, Pools praten is topsport. Ik had na de tweede les gewoon spierpijn in m'n mond van al die rare klanken. Ze hebben zoveel S en Z combinaties dat je erg je best moet doen om daar een verschil te horen, laat staan, zelf te maken. We zitten met zo'n 13 mensen in een klein lokaaltje. Daar heb ik ook drie Amerikanen ontmoet, die ik later weer ergens tegenkwam en we raakten in gesprek. Dus nu heb ik officieel ook overzeese vrienden (leuk voor de collectie). Naast mijn trouwe flatgenoten, trek ik ook veel op met twee Duitse meiden, Juliane and Josefine. Ik heb ze ontmoet tijdens één van de sightseeing tours voor studenten hier in de stad. We spreken regelmatig af om samen te lunchen. Josefine spreekt slecht engels en ik vond dit een mooie gelegenheid om ook mijn Duits wat op te krikken dus we hebben afgesproken dat zij Engels tegen mij praat en ik Duits tegen hun. Het valt niet mee, maar we komen d'r wel. Juliane heeft een Poolse vriend (al voor ze naar Kraków kwam) en weet al een zooi Poolse woorden. Dus af en toe wijst ze spontaan voorwerpen aan en noemt het Poolse woord. Josefine en ik vergeten het dan direct weer, maar als ze het maar vaak genoeg doet, blijft er vast wel iets hangen.

Inmiddels zijn alle interim mensen die nog in de flat verbleven, vertrokken. ‘Mijn mannen' zijn behoorlijk empatisch en begrijpen dat het wonen met drie kerels nog wel eens iets kan vergen van een vrouw. Maar vandaag verhuist Juri (de Duitser) naar een andere flat. Hij heeft nogal wat last van astma en sensitieve longen en loopt hoestend door het huis. Het is hier nogal oud en met al dat tapijt, daar knapt ie niet van op. Nu woont hij hier slechts een paar minuten lopen vandaan en ik denk dat we hem nog wel regelmatig terug zien. Niet in de laatste plaats door zijn nieuwe flatgenoten. Ik ging gisteren even met Juri mee om wat spullen te dragen (dat was de smoes) en om op de zwartglanzende vleugel te spelen die in zijn nieuwe kamer staat (!). Maar zijn verse flatmates vonden het tijd voor een welkomsdrankje. Het was werkelijk een bijzondere ervaring. Deze twee Franse mensen hadden een stortvloed van woorden voor ons klaar staan. Juri en ik zaten vier uur lang in dezelfde positie op de bank en konden alleen maar knikken, nee-schudden of glimlachen. Er was geen loze seconde onbenut gelaten. Ze praatten razendsnel engels met en Frans accent en deden niet de moeite om zelfs naar elkaars verhalen te luisteren. Regelmatig praatten ze dan ook een paar minuten tegelijkertijd, zodat we niet wisten naar we nou eigenlijk moesten luisteren. Ik kon een halve minuut spelen op de vleugel en toen vetrokken we. Wat een ervaring is dat zeg. Helaas voor Juri moet hij nog drie maanden Frans geratel zonder adempauzes aanhoren. Maar dit betekent voor ons dat we er een nieuwe flatmate bij krijgen. Gisteren kwam er iemand kijken. Eveneens een Duitser. Maar hij woonde momenteel in een guesthouse, voor een redelijk prijsje, en had de afgelopen drie weken naar alle vrije kamers in Kraków gekeken. Dus we twijfelen of hij de kamer zal nemen. Maar het is erg lastig om nu nog een nieuwe bewoner te vinden, omdat alle studenten inmiddels wel gesetteld zijn voor dit semester.

Afgelopen zaterdagavond t/m dinsdagochtend had ik hoog bezoek. Wouter, Krijn en Mattheüs vanuit WVC. Het was nogal een spontane actie, ik hoorde nog geen week van de tevoren van deze trip. Ze verbleven in een hotel, vlakbij mijn flat. We hebben wat rondgehobbeld in de stad, maar konden er ook geen wereldreis van maken aangezien Krijn iets met z'n been had. We hebben es wat gegeten en gepoolt (dit heeft niets te maken met het land Polen) en ook Juri en Elias (één van m'n Spanjaarden) voegden zich bij ons, voor de nodige gezelligheid. Helaas kwamen de jongens er op de heenweg achter, van WVC naar Eindhoven Airport, dat ze de sleutel van de tankdop niet hadden meegenomen. Maar naar ik had vernomen, hebben ze het zelfs gered tot weer terug in WVC. Dat heb je met Opel hè, gewoon lekker Duits betrouwbaar. Het was in ieder geval gezellig en ik denk ook dat de Polen hen niet snel zullen vergeten. Zo hoorde ik bijvoorbeeld de legende dat de duiven eigenlijk omgetoverde ridders zijn van een paar eeuwen terug. Dat is de reden waarom mensen in Kraków de duiven nooit wegjagen als er een hele zwerm in neergestreken op het plein en je wilt er net lopen. Dus dat is misschien handig om te weten voor de volgende keer jongens.

Zojuist heb ik kookles gekregen van Carmelo. Jawel, het is echt waar. Ik dacht even eenvoudig wat pasta te koken, maar zo werkt dat dus niet hè. Hij vertelde me tot in detail wanneer je welke groente in de pan moest doen, wat de juiste manier van verwerken is en waarom. Normaal betaal je een paar honderd euro voor een professionele kookworkshop en ik krijg ze gratis en privé nog wel. Wie heeft het hier even goed geregeld! En nee, als ik weer terug ben in NL ga ik niet voor iedereen zitten koken nee.

Iedereen nog bedankt voor de kaartjes. Ik spaar er zo veel mogelijk, om m'n retro kamer nog een beetje wat meer kleur te geven. En ik hoorde dat er nog een paar onderweg waren (Emily, geen kampgrappen hè). En ik geloof dat deze reismee website sommige woorden vervormd, want iedereen schrijft het adres met veel artistieke overgave met puntjes en slingertjes en umlauts. De straat is: Dunin-Wasowicza 8/11 maar met een soort komma onder de eerste A (voor de leken onder ons;)). Maar sommige pc's herkent deze interessante variatie op de A niet en dus vervormd ie het woord. En ik ben er zojuist achtergekomen wat de rest van de postcode is, handig om te weten hè. Nouja, het maakt niet zoveel uit, de post komt toch wel aan, maar misschien scheelt het weer een dag hè, je weet maar nooit. Daarnaast schrijf je Krakow met een streepje naar rechts op de O. Dus voor alle volledigheid het adres zonder streepjes en komma's (ik ben benieuwd wie de eerste correcte adressering weet neer te zetten):

Dunin-Wasowicza 8/11

30-112 Krakow

Poland