28//04

Je hebt een paar dagen vrij en het is niet te gek ver weg.. dan kun je gewoon niet anders dan naar Budapest gaan! Woensdagavond, na mijn Poolse les, nam ik de nachttrein naar Hongarije. Ik deelde mijn slaapcompartiment met een HongKonger die in Zweden studeert. Je komt toch de meest interessante combinaties tegen. Slechts twee van de zes bedden werden dus gebruikt. Nouja, bedden, het was horizontaal en ik heb toch zeker een paar uur gespendeerd door het motief van de bekleding van het bed boven mij te bestuderen. Dat leek namelijk op een agressief soort bacterie onder een microscoop. In Bratislava verliet m'n treingenoot ons hokkie en kwam de conducteur langs met het advies de deur op slot te doen, 'that's better' was de toelichting. Dat geeft je toch een fijn gevoel van veiligheid. Op de grens tussen Slowakije en Hongarij, bij het plaatsje Sturovo, bleek er een defect te zijn met de wissel. Dat leverde een gezellige 1,5 uur aan vertraging op, terwijl Slowaakse spoorwegmedewerkers zich verzamelde rond het probleem en elkaar aankeken en hun hoofd krabden. Uiteindelijk kwam ik aan in Budapest en dacht ik even snel een ticket te kopen voor drie dagen openbaar vervoer. Nadat vier medewerkers mijn in vier verschillende richtingen stuurde, kon ik toch een ticket kopen en nam ik de ondergrondse naar mijn hostel. Het hostel had ik zo gevonden en aldaar werd ik bijzonder hartelijk en blij verwelkomt door de eigenaar. Samen met zijn vriendin runde hij dit schattige hostel, waar zo'n 25 personen kunnen verblijven. Hij was over het algemeen erg enthousiast en actief. Zodra ik binnenkwam presenteerde hij zijn plan van aanpak: goed, zet je backpack hier maar even neer, je bed laat ik zo zien, je wilt waarschijnlijk zoveel mogelijk van de stad zien dus hier heb je een kaart en deze dingen moet je bezoeken. Vandaag moest ik Pest zien, morgen kon ik de rivier oversteken en Buda bekijken, de laatste dag de rest van de bezienswaardigheden die ik nog miste van de lijst. Ik vond het helemaal best. Hij tekende een route uit op de kaart en ik huppelde de stad in. In Hongarije weten ze tenminste wat redelijke prijzen zijn, daar is het gewoon nog leuk om ergens een bakkie koffie te drinken. Ik vond dan ook een bijzonder lieflijk chocolade/koffiewinkeltje ergens verscholen in een steegje. Voor m'n gevoel zat ik een wat groot uitgevallen poppenhuis m'n caramelmokkakoffie op te sippen.

Ik bezocht The Jewish Synagogue, bekeek de basiliek en wandelde een tourist office binnen om te checken of ze nog een bepaalde stadsplattegrond hadden. Daar ontmoette ik een vriendelijke Hongaar die daar had gesolliciteerd voor een baan als gids. Hij liep met me mee naar het Operagebouw en was bereid me alle ins en outs van Budapest te laten zien. In het operagebouw kon ik voor zo'n €1,30 als student, op de dag van de voorstelling, een kaartje kopen. Die avond was het de beurt van de balletvoorstelling ‘Het Zwanenmeer'. Zo kom je toch goedkoop aan goede portie cultuur. Ik bedankte Gergely (dat moet je niet willen uitspreken), de Hongaar, voor zijn diensten en we spraken af om na de voorstelling ergens in de buurt wat te gaan drinken met z'n vrienden en vriendinnen. Ik vervolgde mijn weg naar het Terrormuseum: in dat gebouw vonden heel wat weerzinwekkende praktijken plaats, tijdens de Tweede Wereldoorlog en daarna in de tijd van het communisme. Daarna wandelde ik over de Andrassy straat, een lange straat met veel grote, mooie en vooral dure huizen en ambassades die uitkomt op Hero Square. Een plein met wat beelden van belangrijke figuren uit de Hongaarse geschiedenis. De hosteleigenaar Gabriël had me verzekerd dat als ik goed zocht, hem ook kon vinden daar. Aan het eind van de middag en aan het eind van mijn energie, zocht ik een eerbaar restaurantje in een goedkoper gedeelte van de stad en haastte me naar het Operagebouw voor de voorstelling van 19:00 uur. Ik had een geweldige plaats op het balkon, waar ik de ruimte deelde met wat Fransen en twee Zweden. Ik probeerde op m'n beste Frans/Engels een gesprek te voeren en het grappige was dat het best lukte. Nog grappiger was dat zij vele euro's meer hadden neergeteld voor dit balletgrapje. Ik merkte op dat ik niet helemaal was afgestemd op de dresscode van de avond, maar ach, cultuur moet toch ook toegankelijk zijn voor vermoeide mensen in een versleten spijkerbroek. Na de voorstelling ging ik met Gergely naar een cafeetje en bespraken we wat zinnige en onzinnige dingen. Het was weer gek genoeg geweest voor die dag en ik keerde terug naar het hostel. Daar stond Gebriel al weer vol verwachting bij de deur te trappelen. Ik moest hem al mijn bevindingen en vertellen en uiteindelijk was het toch weer laat toen ik mij in m'n bed nestelde.

De volgende dag was het Buda-gedeelte van de stad aan de beurt. Ik sprak af met Laszlo, een Hongaarse student die afgelopen jaar een semester bij mij op school bivakkeerde. We bewandelden het eiland Margritsziget terwijl hij mij een update gaf over zijn avonturen. Hij bleek ook een dosis kennis te bezitten m.b.t. Hongaarse cultuur en historie dus was hij aan mijn vragenvuur onderhevig terwijl we verder liepen naar het koninklijk paleis, de promenade, het visserbastion en Citadella. We bezochten een genootschap dat zich als monniken in een uitgehakte grot bevond. Daar namen we tijdelijk afscheid en ik vervolgde mijn weg naar de top van de heuvel. Het was best een end in de hitte van de middag en m'n voeten begonnen te zeuren, maar je weet het, opgeven is voor watjes. Op de top stond een fort en een soort vrijheidsbeeld dat er neergezet was tentijde van het communisme. De communisten zagen het einde van de WOII dan ook als een bevrijding van de nazi's en hadden goede hoop voor de komende jaren. 's Avonds ontmoette ik Laszlo weer, even als een ander meisje dat een semester in Nederland had gestudeerd, Melinda. Ik vroeg hen waarom ze het communistische beeld eigenlijk nooit hadden weggehaald, nadat de communisten uit hun land vertrokken waren. 'Ach', zei ik toen het antwoord uitbleef, 'het is natuurlijk wel de goedkoopste oplossing. En je zou dat ding maar weer dat end naar beneden moeten slepen, dat moet je toch ook niet aan denken.' Daar konden ze zich best in vinden en we besloten de rest van de avond dergelijke lastige levensvragen maar over te slaan.

Zaterdag ging ik met mijn trouwe gids Laszlo naar het Hongarian Museum of Ethnography. Precies, ik vond het ook wel interessant klinken. Laszlo kon mooi alles vertalen en het was voor de rest ook best gezellig. Nadat ik mijn kennis wat had bijgespijkerd over Hongaarse bruiloftskleding in de 19^e eeuw, nam ik dit keer voor langere tijd afscheid van Laszlo en ging ik naar het City Park. Het City Park staat garant voor vele vierkante meters aan picknickgras, een kasteel, kermis, dierentuin en gedenkmonumenten. 's Avonds vertrok mijn trein al weer terug naar noorden.

Dit keer deelde ik mijn compartiment met een meisje uit het zuiden van Polen, een Amerikaan uit Chicago en nog zo eentje uit Minneapolis (die kenden elkaar voor de rest ook niet). Het grootste gedeelte van de nacht gebruikten we om elkaar beter te leren kennen en onze culturele verschillen te vergelijken. Daarnaast losten we wat wereldproblemen op en deden een interessante bijdrage aan de wereldpolitiek, no problemo! We besloten nog een paar uur te slapen en om half 7 in de ochtend kwamen we aan in Kraków. De Amerikanen konden nog niet inchecken in hun hostel, dus ik nam ze maar onder m'n hoede en voorzag en van een redelijk ontbijt en gratis internet in mijn flat. Leuk zo'n tripje, zo hou je er toch weer een paar vrienden aan over!