Poznan, 04-07, 17:48 uur, Dizzy Daisy Dormitory

Donnerwetter! Het onweer drijft zichzelf in een boze bui over Poznan. De ramen in de gang klepperen. Alles is hier oud. Voorheen een dormitory voor de studenten van de universiteit die intern woonden. Het heeft wel iets eigenlijk. Tot nu toe bezet ik als enige een bed in een kamer van vier. Ik was aan 't douchen toen het onweer begon en kwam er dus later achter dat de regen door het open raam met liters tegelijk naar binnen was gemarcheerd en daarmee het bed onder het raam doordrenkt had. Ik hoop maar voor een eventuele vierde kamergenoot dat ie een ander bed kan krijgen. Er tikt iets. Ik kom net tot de ontdekking dat dit het eerste dormitory is waar je een eigen koelkast op je kamer hebt. Niet gek. Vandaag was überwarm enik kon me daardoor maar lichtelijk tot sightseeing enthousiasmeren. Na een treinreis voor dire uur kwam ik om 12 uur aan op Poznan Glowny. Weer via de tourist information op 't station aan een bed gekomen. Ik hou van die mensen. 'k Heb maar besloten twee nachten te blijven, volgens mij is Poznan best leuk. Ik heb vast hetcentrum verkend en heb me toen in de hitte naar het park gesleept. Tenminste niet zo'n kortgemaaid-gazon-park, maar meer een bos met open plekken waar mensen her en der in het hoge gras liggen. Lekker liggen lezen tot de donkere wolken me verrasten. Hmm, wel een koelkast maar geen wc-papier of prullenbak hier.

Poznan, 05-07, 20:04 uur, Park Cytadela

Overal vliegjes. Wolken bedekken de lucht na een warme dag. Gisteravond ontmoette ik mijn drie kamergenoten: Andres en Jaimie uit Equador en de Schotse Jonathan. Ze zijn met een groep van 12 internationale studenten op een tripje. Via een programma lopen ze nu allemaal stage in Lodz en vonden ze het tijd voor een paar dagen weg. Ik ga met ze mee naar het centrum van Poznan voor onze zaterdagavondactiviteit. Ik spreek meiden uit Kroatië, Bosnië en gasten uit Oostenrijk en Zweden. Ze zijn moe van de slapeloze nachten en het reizen dus we maken het niet te laat. 'k Had even gegoogled naar een blije kerk in Poznan en ging vanmorgen op zoek. Uiteindelijk gevonden en een wijffie van eind twintig vond zich bereid om de dienst vor mij te vertalen. Een kleine, blije gemeente, maar.. geen tieners en nauwelijks jongeren. Na twee uur dienst en wat gesprekjes weer op ontdekkingstocht in de stad. Ook nog een medestudent uit Krakow tegen het lijf gelopen. Het moet niet gekker worden. Inmiddels heb ik kennisgemaakt met mijn nieuwe kamergenoot Jacek. Hij is hier voor één nachtje en heeft morgen een examen. Hij kwam dan ook in al z'n waardigheid de kammer binnenlopen met een driedelig kostuum in de hand. Poolse studenten moeten er namelijk piekfijn uitzien als ze een examen hebben. Ik vroeg waarom. Hij zei, dat moet nou eenmaal. Heb ook een Poolse meid op m'n kamer. Ik kon haar naam nauwelijks verstaan en voor de rest zei ze niets. Beetje verlegen denk ik.
Morgen de trein van 09:40 uur naar Wroclaw: mijn laatste tussenstop alweer. Oh de lucht is nu serieus donker, op weg naar onderdak!

Wroclaw, 07-07, 15:49 uur, Park

Werd ik gisternacht wakker, zat mijn kamergenoot mijn dekbed goed te leggen. Hij was kennelijk net naar de wc geweest en ik had kennelijk een rommeltje gemaakt van m'n beddengoed.Ik werd wakker, keek naar m'n dekbed, keek hem aan, vertrouwde erop dat alles goed was, en viel gelijk weer in slaap. Toen ik die ochtend wakker werd, herinnerde ik het me opeens weer. Interessant voorval. Ik pakte de bus naar 't station en realiseerde me dat ik een uur te vroeg was. Nouja, beter dan te laat toch. Na drie uur treinen, nam ik de bus naar Wroclaw-city, vond de tourist info die mij een A4tje gaf met een lijst van alle hostels in de stad. Ik vond een hostel in de buurt, die mij door verwees naar een volgende. En hups ik had weer een slaapplaats. Oeh en deze heeft fijne douchjesjes, alleen zijn de bedden zo squeaky dat iedereen 's nachts wakker wordt als een kamergenoot zich omdraait in z'n slaap. Wat denk je, ik kan wel hostelrecensies gaan schrijven? Wroclaw is een fijne stad, een aanradertje. Gisteren een pondje aardbeien gekocht en lekker zitten snoepen in het park. Mijn bankgenoten wilden geen aardbeien, dus ging ik maar door de stad lopen en heb ik ze uitgedeeld aan straatmuzikanten en zwervers, die zijn tenminste niet zo wantrouwig. Vandaag m'n laatste officiële reisdag! Morgen kom ik na een treinreis van vijf uur, rond 15:00 uur aan in Kraków. Waarschijnlijk stelt Elias voor om dan de hele nacht wakker te blijven omdat het de allerlaatste dag is van ons gezamenlijk leven. Carmelo zie ik helaas niet meer voor ik vertrek. Donderdagochtend om 05:30 uur vertrekken bij m'n flat vandaan, busje naar Katowice Airport, rond 12:30 uur landt mijn vliegtuig in Eindhoven denk ik. Wel bedroevend: ik ga het Poolse studentenleven missen. Aan de andere kant: leuk om weer terug te zijn en iedereen weer te zien. Eigenlijk ben ik het reizen nog niet zat. Ik kan me ook best redden in m'n eentje, als ik zo es terugkijk. Elias stuurt me elke twee dagen een smsje om te zeggen dat ik moet uitkijken voor serial killers. Hij zit me er voor aan dat ik met iedereen mee ga die me een lolly aanbiedt. Tot nu toe heb ik het in ieder geval overleeft.

Wroclaw - Kraków, 08-07, 10:01 uur, trein

9:35 uur zou de tein vertrekken. We rijden net weg uit het station. Het begint dus al met 25 minuten vertraging en we hebben nog vijf uur te gaan, yeah. Zat ik gisteren kersen te eten ergens op een bankje, komt er een kerel van achterin de 50 langslopen, met twee kinderen aan z'n zijde. Hij wenst me 'smacznego', eet smakelijk. Ik bied ze m'n kersen aan met ze bedanken vriendelijk. De man komt naast me zitten en we praten wat in het Duits, zo goed als we kunnen. Hij heeft een hele familiegeschiedenis voor me klaar staan, vanaf zo'n 1000 jaar geleden. Ik begrijp de helft niet, maar dat mag de pret niet drukken. Ik vraag de kinderen naar hun leeftijd in het Pools, ze zijn 6 en 8 jaar. Ik vermoed dat ze met opa uit wandelen zijn, maar voor ik wat kan zeggen vertelt hij dat hij hun vader is. Ze zijn opweg naar de juwelier om gaatjes te laten prikken bij de meiden, ze willen oorbellen. Van wie zullen ze dat toch hebben: pa heeft zelf in elk oor vier zilveren ringen hangen. Tis wel een figuur om te zien hoorl Vrij massief met dit snor, z'n dunna haar in een paardenstaart en een houten wandelstok. Hij vertelt met ik toch 100% zijn type ben. Ik bedenk me dat we ook maar 100 jaar schelen in leeftijd. Hij heeft het door het gesprek al zo vaak herhaald, dat ik inmiddels al voor 800% zijn type ben. 't Is dat z'n dochtertjes geen Duits spreken, maar wel een lekker voorbeeld is die kerel. Als ik 's avonds niets te doen heb, moet ik hem uit wandelen nemen. Natuurlijk. Ik ben opeens nog nooit zo druk geweest verzeker ik hem. 's Avonds op het marktplein raak ik in gesprek met een 22jarige Fransman, Jeremie. Hij treint door Europa, samen met z'n 16jarige broertje, die op dat moment zat te lezen in z'n hostelkamer. We praatten een uurtje, ik wijs hem de weg naar een internetcafé en we komen tot de ontdekking dat we allebei de trein van 9:35 uur naar Kraków nemen morgen (=vandaag). Ik moet hem zijn misgelopen, wan ik heb ze niet gezien op het station of in de trein. De trein rijdt tergend langzaam door het vochtige landschap. Mijn kamergenote in het hostel vond het spijtig dat ik vandaag al vertrok, want ze had me graag meegenomen naar het Prayer Festival in Wroclaw. Elke dag staat er een gebed centraal uit een ander land, compleet met rituelen en al. Op 't station in Wroclaw, terwijl m'n trein klaarstond voor vertrek, hoorde ik een groep jongeren christelijke hippe songs zingen met hun gitaartje. Ze zitten ook overal, die blije christenen. Tegenover me in de coupé zit een oudere man. Hij begint tegen me aan te praten, dus ik vertel hem in het Pools dat ik geen Pools spreek. Dat interesseert hem niet, hij praat gewoon lekker verder.

10-07

Inmiddels ben ik weer thuis! De treinreis naar Kraków duurde uiteindelijk 8,5 uur omdat ze er halverwege achterkwamen dat de grond onder de rails was weggespoeld. We gingen maar weer een stuk terug en via een ander spoor toch in Kraków aangekomen. Samen met Elias en een andere Spaanse vriend Niko, ergens wezen eten en door de nacht heen gepraat. Ergens nog 1,5 uur geslapen aan de keukentafel. Elias begeleidde me naar het busstation in de ochtend. In debuurt van het station gingen de wieltjes van mijn koffer kapot. Dat ding was loodzwaar. Arme Elias sleepte het gevaarte het laatste eind naar de bus. Ik was blij dat ze op het vliegveld van de handige karretjes hebben. De vlucht ging gelukkig voorspoedig, ik had zo m'n bagage weer bij elkaar geraapt en moeders stond me op te wachten in de aankomsthal. Aan het eind van de middag was ik weer thuis. Het einde van mijn Polen-avontuur!