26//02

Nog even checken hoor, heb ik m'n zwarte anti-slip sokken wel ingepakt.. Ach ja, net voordat ik vertrek word ik altijd een beetje zenuwachtig of ik niet toevallig toch nog iets vergeten ben. Net alsof ze in Polen ook geen winkels hebben.. maar ja.. je eigen spullen zijn toch altijd het lekkerst. Jacco haalt me op en brengt me naar Eindhoven Airport. Een lief klein vliegveldje, waar per dag gemiddeld 6 vliegtuigen landen (wellicht wat overdreven). We drinken nog even wat koffie en vervolgens laat ik m'n bagage inchecken. De baliemedewerkster was enigszins onder de indruk van mijn meegebrachte gitaar. Na twee telefoontjes was ook mijn gitaar goedgekeurd voor een ritje Polen. Jacco vertrok weer en ik worstelde me riemloos door de douane. Ik had m'n Intermediair nog niet eens uit, toen we werden opgeroepen om bij de gate te verzamelen. Net als vorige keer niks geen hippe slurven, maar lekker retro buitenom via de trap het rose/paarse vliegtuig in. De vlucht verliep bijzonder voorspoedig en het hoogtepunt is toch het moment dat je boven de bovenste laag van wolken uitstijgt.. de zon schijnt daar namelijk altijd! Na anderhalf uur zakten we weer door dikke wolkendekens, de besneeuwde grond tegemoet.

De bagageband was de volgende missie. 't Is toch een bijzonder gewaarwording. Je moet namelijk zorgen dat je zo dicht mogelijk bij de band staat, anders is de kans dat je je koffer nog op tijd te pakken krijgt, minimaal. En ik kan je vertellen, dat is hard werken als je al een behoorlijk tas bij je hebt voor je laptop en camera en daarnaast je gitaar probeert te redden van verdrukking. Gelukkig wist ik een charmante Pool te strikken om mijn gewichtige koffer van de band te slepen. Toen ik ook weer verenigd was met mijn backpack, sleepte ik mijzelf onder het gewicht van mijn bagage naar de bus. Er stond me nog een anderhalf uur durende busreis te wachten van Katowice naar Kraków. De bus liet wel even op zich wachten en de rit duurde ook al een half uur langer, waardoor ik later aankwam dan verwacht. Dat is op zich geen ramp, ware het niet dat de huiseigenaar op mij zat te wachten om de sleutel te overhandigen. Ik had zijn telefoonnummer en dus belde ik hem om ‘m op de hoogte te stellen van de situatie. Hoewel ik begreep wat hij zei, had hij het idee dat ik hem helemaal niet begreep. Dit maakte dat hij dezelfde zaak nog vier keer uitlegde. En ja, toen werd het verwarrend ja.

Ik nam de taxi vanaf het busstation. De chauffeur liet een welgemeende ‘wow' horen toen ik hem wilde betalen met een knisperend briefje van 100 zlotych (sorry ik heb ik niet kleiner). Hij ging toch eerst maar even wat briefjes halen, om mij geld terug te kunnen geven, dus reden we nog een extra rondje. Ik belde aan bij de deur en mijn Spaanse huisgenoot haastte zich naar beneden om mijn bagage twee verdiepingen omhoog te helpen. Hij is ongeveer 40 cm kleiner dan mij, maar vond toch dat hij de zwaarste koffer de trap op moest tillen, waarbij hij bij elke trede nog wat harder op zijn lip beet. Zijn naam is Carmello en hij begint aan zijn tweede semester Engels. Nu vraag ik me toch af of je dat persé in Polen wilt studeren, maar ach, het leek hem wel wat. Hij heeft inmiddels ook een mooie Poolse aan de haak geslagen, dus zijn integratieproces verloopt prima. Op het moment dat ik arriveerde liepen er nog allerlei mensen rond die vrienden of bekenden zijn van mijn ganggenoten. Ik heb inmiddels een beetje door wie er nu bij wie hoort. Naast de Spanjaard, woont hier ook een Duitser: Yuri. Hij is pas gisteren gearriveerd, maar vertelde me vol overgave hoe hij gelijk maar kennis had gemaakt met het Krakówse nachtleven, waardoor hij na een dag reizen toch pas om half 6 in de ochtend in zijn bed belandde. Onze vierde en laatste ganggenoot arriveert morgen, is ook Spaans, en luistert naar iets dat op Elijah lijkt. Voor de rest lopen hier nog twee meiden rond die binnen een week vertrekken, en één van die meiden heeft een vriend, die hier eveneens wat rond loopt. De conclusie die ik hier uit wist te trekken: volgende week ben ik de enige vrouwelijke bewoner. Haa, gelukkig heb ik m'n eigen badkamer, dacht ik hardop.

Het grappige van dit huis is dat de aanwezige mensen Spaans-, Pools- en Duitstalig zijn en dat de voertaal Engels is. De Spanjaard blijkt zich opgeworpen te hebben als leider van deze gang en bijzonder behulpzaam bij elke vraag die je maar kunt verzinnen. Zodra ik binnenkwam zei hij ook gelijk: je zult wel honger hebben, het is etenstijd, kom mee naar de keuken, ik heb wat gekookt. Hij gaf me een bord met ondefinieerbaar voedsel, wat best te doen was en verzekerde me dat ik het mocht zeggen als ik het vies vond. Hij leidde me rond en vertelde me waar ik alles kon vinden. Ik moest me vooral niets aantrekken van de huisbaas de zei dat ik beter maar niet gitaar kon spelen i.v.m. de higly sensitive onderbuurman. Oh, en of ik alsjeblieft wilde stoppen met ‘dankjewel' zeggen, hij helpt nou eenmaal graag waar het kan. Volgens mij gaat het allemaal best lukken met Carmello als huisgenoot J. Yuri lijkt me een gezellige gast, die de wereld ziet als een dorp. En volgens mij is ie ook niet vies van een feestje hier of daar.

Ik heb mijn koffer uitgepakt en alles zo gestructureerd mogelijk in stapeltjes naar de kast verplaatst. Mijn retro kamer heeft een behangachtig tapijt, een anderhalve meter hoge donker houten lambrisering (met daarop de foto's van mijn matties) en, welja, een balkonnetje! Die zit daar op zich wel voor de sier, omdat het volgende gebouw er bijzonder dicht naast staat en je daar waarschijnlijk precies 2 minuten zon hebt per dag, maar heej, ik heb tenminste een balkon.

Morgen, als de vierde huisgenoot ook is gearriveerd, gaan we eens om de tafel zitten om te bespreken hoe we dat gaan doen met gemeenschappelijk voedsel en afwasmiddel inslaan en wie er wat gaat schoonmaken. Het plan is om dan ook met C&Y mee te gaan naar een bedrijfje dat verantwoordelijk schijnt te zijn voor de internetverbinding.. die blijkt namelijk niet te werken. Toch jammer. Dus ik hoop dat het we zo snel mogelijk weten op te lossen, want ja, ik moet mijn fans toch op de hoogte kunnen houden van de grootste avonturen van een pionier (ja heej, hoeveel mensen ken jij die in Polen gaan studeren.. precies ja).

Wellicht is dit verhaal ontmoedigend lang geworden om zomaar even te lezen in je pauze. Maarja, dit is nog maar dag één, dan heb je nou eenmaal nog van alles te melden. Misschien dat de lengte van mijn berichtgeving rond dag 93 een stuk compacter is. Ik ga in ieder geval mijn bed maar eens opzoeken. Het was trouwens bijzonder goed geregeld: ik kreeg schoon beddengoed, een dekbed, een kussen en handdoeken. Had ik dat toch geweten, had me toch weer wat bagage gescheeld. Ach ja, dat verwacht je toch niet. Goed, ik ga maar eens checken hoe lekker Poolse bedden eigenlijk slapen. Dobranoc!

And for allll my international friends, an English summery:

I am in Poland. I'm fine. Nice roomies. I'm going to sleep.